آيا پرآب‌ترين رود كشور هم خشك خواهد شد؟!
آيا تصاوير امين نظري، عكاس خبرگزاري ايسنا را از روند كم‌آب شدن بستر پرآب‌ترين رودخانه‌ي كشور – كارون- در اهواز ديده‌ايد؟! آيا باور مي‌كرديد كه زماني بستر عريض و پرآب كارون به چنين روز فلاكت‌باري بيافتد؟
حيرت نگارنده از شتاب خشك‌شدن بستر كارون هنگامي دوچندان مي‌شود كه اين تصاوير را با تصاويري كه در تاريخ ۲۶ خرداد ماه سال جاري از همين رودخانه در اهواز گرفته است، مقايسه مي‌كند! نگاه كنيد كه در طول كمتر از دو ماه تا چه اندازه از حجم آب كارون كاسته شده است و اين بيم مي‌رود تا شايد براي نخستين بار در طول حيات اين رودخانه‌ي خروشان، مردمان اهواز چشمشان به جمال تمام خشكيده‌ي بستر پهن‌پيكر كارون آشنا شود!
روز گذشته در اوّلين نشست تخصصي خشكسالي شركت كردم و تقريباً تمامي سخنرانان از خسارت بي‌سابقه‌ي خشكسالي امسال كه فقط در بخش كشاورزي به بيش از ۱۳ ميليارد دلار برآورد شده است، ابراز حيرت مي‌كردند. بخصوص وقتي به ياد آوريم كه در دوره‌ي سه ساله و شديد خشكسالي ۱۳۷۸ تا ۱۳۸۰، مجموع خسارت وارد آمده از مرز دو و نيم ميليارد دلار گذر نكرد. و باز اگر به اين نكته‌ي ظريف دقت كنيم كه سال آبي گذشته، در اغلب مناطق كشور يك سال مطلوب به شمار مي‌رفت كه اصطلاحاً از آن با عنوان «ترسالي» ياد مي‌كنند.
ابعاد فاجعه و زيان‌هاي مادي خشكسالي امسال، هنگامي روشن‌تر مي‌شود كه بدانيم: خسارت‌هاي درازمدت حاصل از خشك شدن شتابان اغلب رودخانه‌ها، تالاب‌ها و درياچه‌هاي كشور را در اين محاسبه منظور نكرده‌ايم!
در پست‌هاي آينده از اين همايش و جستارهاي مطرح شده در آن بيشتر خواهم نوشت.
به «مهار بيابان‌زايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقه‌ای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانه‌ها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی مي‌كوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويت‌هاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيست‌بوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسه‌هاي بادي و شوراب‌هاي كويري و كلوت‌هاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصه‌هاي بياباني، مي‌تواند پايدارترين و غني‌ترين صندوق ذخيره‌ي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابان‌زدايي»، از بياباني‌شدن زيست‌بوم‌هاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم. 
