تغيير در يكي از «ترين» هاي جهان!
به گزارش تارنماي نشنال جغرافي، گروهي از دانشمندان برزيلي به سرپرستي دكتر Guido Gelli، از مؤسسهي آمار و جغرافي برزيل، پس از مطالعاتي مفصل و پيمايش زميني 14 روزه در آن بخش از رودخانهي مشهور آمازون كه در كشور پرو جريان دارد، به اين نتيجه رسيدند كه باور قرن بيستم جهانيان كاملاً غلط است! و رودخانهي نيل را نبايد طولانيترين رودخانهي جهان ناميد، چرا كه آمازون با طول 6800 كيلومتر ، دقيقاً 105 كيلومتر از نيل درازتر است! به هر حال هر چند شايد عجيب به نظر رسد، امّا اين دانشمندان ميگويند توانستهاند پيچانرودي را در بخشي از آمازون كه متعلق به كشور پرو (غرب برزيل) است كشف كنند و با اندازهگيري دقيق طول اين پيچانرود، دريافتند كه مردمان قرن بيستم تا چه اندازه در اشتباه بودهاند! طفلكي مصريها، كه مجبورند با يكي از افتخارات طبيعي خود كه به واسطهي آن كلي گردشگر به كشورشان جذب ميكردند، خداحافظي كنند (البته مصريها نبايد زياد ناراحت باشند، چرا كه در عوض توانستند اين بناي پرشكوه تاريخي را كشف كرده و به سياههي اسرارآميز كهنزادبومهاي تاريخي عصر فراعنه بيافزايند).
البته به قول يك دانشمند برزيلي ديگر، به نام Glenn Switkes (از سائو پولو)، اين كه آمازون طولانيترين رود جهان است يا نيل، به مراتب از اهميت كمتري برخوردار است تا آگاهي از برنامهي دولت برزيل براي ساخت 60 سد بزرگ مخزني بر روي اين رودخانه و سرشاخههاي اصلياش و مخاطراتي كه طبيعتاً غنيترين زيستبوم جهان را از منظر تنوع زيستي گياهي و جانوري و آبزيان تهديد كرده و در معرض تنش جدي قرار خواهد داد.
به «مهار بيابانزايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقهای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانهها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی ميكوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويتهاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيستبوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسههاي بادي و شورابهاي كويري و كلوتهاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصههاي بياباني، ميتواند پايدارترين و غنيترين صندوق ذخيرهي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابانزدايي»، از بيابانيشدن زيستبومهاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم.