اهميت پايداري اكولوژيك بيشتر از انرژي هستهاي است!

يكي از سخنرانان مراسم روز پژوهش و منابع طبيعي كه صبح روز يكشنبه، بيستم اسفندماه 85 در تالار اجتماعات مؤسسه تحقيقات جنگلها و مراتع برگزار شد، آقاي دكتر جعفر خلقاني، عاليترين مقام پژوهشي وزارت جهاد كشاورزي و رئيس بزرگترين نهاد تحقيقاتي كشور بود. ايشان در سخنان كوتاه، امّا بسيار مهم خود، به درستي اشاره كردند: «نبايد به بهانهي تأمين خودكفايي كشاورزي، بر ناپايداري اكولوژيك سرزمين بيافزاييم؛ چرا كه خطرات ناپايداري اكولوژيك به مراتب بيشتر از نداشتن امنيت غذايي است.» ايشان اين نكته را نيز متذكر شدند كه اصولاً ما بر حسب وظايف اسلامي خويش مجاز نيستيم كه شرايط زيستن نسل آينده را به دليل زيادهخواهي نسل كنوني به مخاطره اندازيم.
دكتر خلقاني حتا اين مفهوم را هم مورد تأكيد قرار داد كه «در شرايط امروز ما، اهميت پرداختن به حفظ پايداري اكولوژيك سرزمين، به مراتب بيشتر از مسألهي هستهاي است كه تا اين حد در رسانهها بازتاب يافته است.»
اميد است كه اين هشدار جدي رئيس سازمان تحقيقات كشاورزي كشور، مورد توجه عميق دولتمردان و برنامهريزان امروز ايران قرار گيرد؛ دولتمرداني كه ميپندارند نيل به خودكفايي كشاورزي به هر قيمتي ميتواند رخدادي غرورآفرين باشد.
پيوست:
- اهم اخبار منابع طبيعي در سالي كه گذشت؛ در خبرنامه شماره 10 انجمن جنگلباني ايران – وبلاگ مجيد حسني.
به «مهار بيابانزايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقهای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانهها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی ميكوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويتهاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيستبوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسههاي بادي و شورابهاي كويري و كلوتهاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصههاي بياباني، ميتواند پايدارترين و غنيترين صندوق ذخيرهي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابانزدايي»، از بيابانيشدن زيستبومهاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم.