يكي از نشريه‌هاي تخصصي كه وزارت نيرو منتشر كرده است، فصلنامه‌ي پيام آب نام دارد كه در صفحه‌ي 38 از  نخستين شماره‌ي آن، يعني در زمستان سال 1379، به نتايج پژوهش گروهي از دانشمندان مشهور انگليسي اشاره كرده كه هنوز هم خواندن آن سخت شنيدني و عبرت‌آموز است! چرا كه آن پژوهشگران بريتانيايي، پس از مطالعات مفصل و پردامنه بر روي يكصد سد مخزني شاخص در مناطق مختلف جهان، اينگونه نتيجه گرفتند: : «عوارض زيست‌محيطي و اجتماعي 45‌هزار سد موجود در جهان چنان است كه ضرر عدم استفاده از آنها به مراتب كمتر از استفاده‌ي كنوني است!»
    به اين مي‌گويند: دموكراسي كامل در تشكيلات مديريت آب كشور! تشكيلاتي كه خود صداي مخالفينش را اينگونه نشر مي‌دهد و البته توجهي هم به آن نمي‌كند! نظر شما چيست؟
    البته در اين مورد مي‌توان به روند گسترده‌ي تخريب يا اعمال محدوديت در ساخت بسياري از سدهاي بزرگ در ايالات متحده‌ي آمريكا، چين و استراليا اشاره كرد و يا از مطالعات تقي عبادي و زهرا جباري هم سود جست كه صراحتاً اعلام داشتند: «صنعت سدسازي،  بين 20 تا 25 درصد از گونه‌هاي ماهيان آب شيرينِ جهان را در معرض نابودي كامل قرار داده است (شماره‌ي 4 از ماهنامه‌ي پيام سبز). امّا بعداً متوجه شدم كه نيازي نيست! و همين مقدار كافي است تا آن مديران و برنامه‌ريزاني كه خواب هستند – و نه خود را به خواب زده‌اند – بيدار شوند!