آيا نرخ تخريب طبيعت در ايران نيز 40 درصد است؟!
چندي پيش كلاوس توپفر، مدير اجرايي برنامه‌ي محيط‌زيست سازمان ملل در سخناني زنهاردهنده گفت: استفاده‌ي خردمندانه از منابع طبيعي نه تنها قلب توسعه‌ي پايدار است، بلكه اينك به يك موضوع مهم كليدي و محور گفت و گوي رهبران جهاني بدل شده است. وي اين را هم اضافه كرد كه «در حال حاضر ما انسان‌ها بيش از 40 درصد از سودمندي‌هاي زمين را با روش‌هاي ناپايدار و مخرب به نفع خود بهره‌برداري كرده‌ايم (به نقل از اطلس جهاني تنوع زيستي).»
خواستم بگويم: روند مصوبات طبيعت‌ستيزانه‌اي كه فقط در طول يك سال گذشته در ايران به تصويب رسيده و حتا دلاور نجفي (معاون محيط طبيعي سازمان حفاظت محيط زيست) را واداشته تا صراحتاً عجز دستگاه متبوع خويش را در مقابله با اين تجاوز بي‌سابقه به طبيعت اعلام دارد، نشان مي‌دهد كه شوربختانه ايرانيان بسيار بيش از 40 درصد از سودمندي‌هاي زمين را با روش‌هاي نابخردانه و ناپايداركننده به نفع خويش مصادره كرده‌اند.
آزمون دشوار دولت و رسانه‌ها در قبال نامه‌ي «نخبگان منابع طبيعي و محيط زيست كشور»!
به صف مخالفان احداث جاده بلده نور به گرمابدر لواسان بپیوندید.
به «مهار بيابان‌زايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقه‌ای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانه‌ها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی مي‌كوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويت‌هاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيست‌بوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسه‌هاي بادي و شوراب‌هاي كويري و كلوت‌هاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصه‌هاي بياباني، مي‌تواند پايدارترين و غني‌ترين صندوق ذخيره‌ي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابان‌زدايي»، از بياباني‌شدن زيست‌بوم‌هاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم.