برناردو برتولوچي ، بوداي كوچك و احمدي‌نژاد!
به باور دوست و دشمن، شايد يكي از بازدارنده‌ترين موانع شتابندگي چرخ‌هاي توسعه در اين كشور را بتوان به نظام ديوان‌سالارانه يا همان فرو رفتن – كه چه عرض كنم – غرق شدن در چنبره‌ي بوروكراسي (كاغذ بازي) دست و پاگير حاكم بر قوانين و مقررات اداري متعدد و تو در تو مرتبط دانست؛ ويژگي مخرّبي كه در اغلب موارد انصراف سرمايه‌گذار يا توليد‌كننده از شروع يا استمرار يك حركت جديد اقتصادي را در پي داشته است. نگاهي به روند كند بررسي برخي از لوايح يا طرح‌هايي كه سالهاست بين مجلس و دولت و شوراي نگهبان و مجمع تشخيص مصلحت پاس‌كاري مي‌شود، نشان مي‌دهد اين نظام ديوان‌سالارانه تا چه اندازه در بدنه‌ي ساختار حكومتي ايران ريشه دوانيده و فرصت‌ها را مي‌سوزاند. از همين رو، دولت مهرورزي آقاي احمدي‌نژاد به درستي تصميم گرفت تا اين موانع بازدارنده و كند‌كننده‌ي اداري را از ميان برداشته و به قول معروف، فاصله‌ي حرف تا عمل مسئولان را به كمينه‌ي خود نزديك سازد. مصداق بارز اين اراده را مي‌توان در روند حيرت‌انگيز تصويب مصوبات هيأت دولت، به ويژه در سفرهاي استاني ملاحظه كرد كه در اغلب موارد يك عدد سه رقمي را نشان مي‌دهد! ركوردي كه به جرأت مي‌توان ادعا كرد، در هيچ كجاي ديگر جهان و نزد هيچ دولت ديگري نظير ندارد. تازه‌ترين نمونه هم در پايان بيست و دوّمين سفر استاني رئيس‌جمهور به مازندران، يعني در پنج‌شنبه شب گذشته – 16 آذرماه 85 – اتفاق افتاد، هنگامي كه در پايان نشست 6 ساعته هيأت دولت در شهرستان ساري، اعلام شد: 120 مصوبه به تصويب رسيده است! يعني به طور متوسط در هر سه دقيقه يك مصوبه مورد بحث قرار گرفته، به چالش كشيده شده و سرانجام به تصويب رسيده است. مصوبه‌هايي كه شوربختانه بايد اعتراف كرد، برخي از آنها مانند مجوز احداث پالايشگاه در كنار تالاب بين‌المللي ميانكاله، احداث جاده‌اي موسوم به «بزرگراه اميرآباد» از وسط تالاب بین المللی زاغمرز، تسريع در احداث جاده‌اي كه زيستگاه ارزشمند و استثنايي لار را به دو نيم خواهد كرد و يا احداث جاده‌اي چهاربانده در داخل درياي مازندران به طول 10 كيلومتر در منطقه‌ي رامسر! (يادمان باشد كه دولت ايران خود – به درستي - منتقد ساخت چنين سازه‌هاي ويران‌گري است كه همسايه‌هاي عرب ما در حاشيه‌ي جنوبي خليج نيلگون پارس در حال احداث بوده و هستند).
پرسش اصلي اين است: چرا ما اغلب از ترس افراط ، دچار تفريط مي‌شويم و برعكس؟! چرا زماني در تصويب مصوباتي نظير «قانون نظام هماهنگ پرداخت حقوق كاركنان دولت» يا «لايحه‌ي مبارزه با پول‌شويي» ماه‌ها و سال‌ها درجا مي‌زنيم و زماني ديگر، در كمتر از يك ساعت، 20 مصوبه‌ي لازم‌الاجرا را به دستگاه‌هاي ذيربط ابلاغ مي‌كنيم؟!
برناردو برتولوچي، سينماگر مؤلف ايتاليايي، در سكانسي بيادماندني از اثر تحسين‌برانگيزش «بوداي كوچك»، قايقي را نشان مي‌دهد كه در آن يك استاد موسيقي مشغول انتقال رموز كوك كردن درست تار (مربوط به يكي از ادوات موسيقي) به شاگردانش است؛ وي مي‌گويد: « اگر اين تار را زياد سفت كنيد، ممكن است پاره شود و اگر كم، هيچگاه صدايي كه انتظار داريد را نخواهد آفريد!» جمله‌اي كه بوداي جوان با شنيدنش منقلب شد و فلسفه‌ي اعتدال‌گرايانه‌ي خويش را بنيان نهاد. همان آموزه‌اي كه به اشكال گوناگون در اغلب اديان آسماني ما، از جمله اسلام - خير الامور اوسطها – علي (ع) - تكرار شده است.
و شوربختانه بايد اعتراف كنم كه ما دوستداران علي (ع) ، مدتهاست از آن آموزه خردمندانه غفلت ورزيده و به دور افتاده‌ايم.
به «مهار بيابان‌زايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقهای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانهها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی ميكوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويتهاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيستبوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسههاي بادي و شورابهاي كويري و كلوتهاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصههاي بياباني، ميتواند پايدارترين و غنيترين صندوق ذخيرهي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابانزدايي»، از بيابانيشدن زيستبومهاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم.