در ستايش جواد آرين‌منش
خبرگزاري دولتي جمهوري اسلامي ايران – ايرنا – ديروز (15 آذرماه 1385) اظهارات جواد آرين منش، نايب‌رئيس كميسيون فرهنگي مجلس شوراي اسلامي را منتشر ساخت كه در باره‌‌ي تذكر اخيرش به وزارت نيرو در خصوص نصب دكل برق در محدوده‌ي تاريخي شهر توس و آرامگاه فردوسي گفته بود: تذكر را براي حفظ حرمت فردوسي و شهر تاريخي توس داده‌ايم. لذا براي حفظ عرصه‌ي ميراث فرهنگي توس، بايد دكل‌هاي برق كه در محدوده‌ي اين ميراث فرهنگي قرار دارند، خارج شوند ... وي افزود: پيگيري اين مسأله و ديگر مسايل و نواقص موجود در اين مورد به عنوان يكي از حقوق ملت بايد به صورت يكي از خواسته‌ها و پيگيري‌هاي رسانه‌ها و مطبوعات مورد توجه قرار گيرد ... او با قاطعيت ادامه داد: تا حل اساسي اين موضوع، مسأله را پيگيري مي‌كنيم ... چرا كه در صورت تداوم چنين اقداماتي، ديگر چيزي از آثار و ابنيه تاريخي براي شناساندن فرهنگ اصيل ايراني و اسلامي باقي نمي‌ماند.
خواستم بگويم: جواد آرين‌منش را نمي‌شناسم، حتا نمي‌دانم كه به كدام دسته و حزب و تشكل سياسي وابسته است و نمي‌خواهم هم بدانم! امّا يك چيز برايم مهم است: اينكه آرزو كنم از جنس جواد – آن هم در عمل و نه فقط حرف و شعار - در حوزه‌ي مديريتي كشور بيشتر به چشم آيند و تا رسيدن به وظايف خطير نمايندگي خويش و ميثاقي كه با مردم بسته‌اند، لحظه‌اي دچار دلسردي يا مصلحت‌سنجي‌هاي ظاهراً مقبول نشوند!
براي جواد آرين‌منش و همه‌ي خدمتگزاران راستين وطن، آرزوي توفيق دارم.
به «مهار بيابان‌زايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقه‌ای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانه‌ها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی مي‌كوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويت‌هاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيست‌بوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسه‌هاي بادي و شوراب‌هاي كويري و كلوت‌هاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصه‌هاي بياباني، مي‌تواند پايدارترين و غني‌ترين صندوق ذخيره‌ي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابان‌زدايي»، از بياباني‌شدن زيست‌بوم‌هاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم. 
