ساعاتی پیش در پارک ملّی دریایی نایبند بودم؛ رویشگاهی 390 هکتاری که از آن با عنوان آخرین رویشگاه حرا در جنوب غربی آسیا یاد می شود و امروز به دلیل نگاه طبیعت ستیز و توسعه مدارانه حاکم بر مدیریت پارس جنوبی و بندرگاه عسلویه، نفسش به شماره افتاده است ...
     آیا این است بهای توسعه؟! و آیا اینگونه می خواهیم از سد راه بودن منابع طبیعی در برابر چرخهای توسعه خلع ید کنیم؟
     اگر خدا یاری کرد، پس از بازگشت از بوشهر، در این باره بیشتر خواهم نوشت ...

    در ادامه می توانید عکسهای بیشتری را که مقارن ظهر دیروز - ۱۴ آذر ماه ۱۳۸۵ - از منطقه برداشت شده است مشاهده کنید.

 

آثار خشکیدگی مانگروها کاملا آشکار است.

 

 

جلوه ای دیگر از خشکیدگی شدید مانگروها در نای بند

 

 

جاده ای اشتباه که سبب قطع ارتباط جریان آب دریا و رویشگاه مانگروها را فراهم آورده است. همچنین جاده دیگری نیز سبب قطع جریان آب شیرین از ارتفاعات به سوی مصب خلیج نای بند شده است! راستی آیا پیش بینی و جای گذاری چند لوله کار دشوار یا هزینه بری بود؟ آن هم در منطقه ای که تاکنون افزون بر ۲۰ میلیارد دلار سرمایه گذاری را در خود جذب کرده است!!

 

 

نه تنها ورود به محوطه پارک ملی آزاد بود! بلکه به راحتی مردم می توانستتد اقدام به ماهیگیری کنند!! به راستی ماموران حفاظت از این ارزشمندترین رویشگاه حرا ایران در کجا هستند؟!!

 

این هم یکی از قربانیان مظلوم توسعه ناپایدار در عسلویه! فلامینگویی که هزاران کیلومتر راه را آمده بود تا در نایبند برای همیشه آرام گیرد!! مسئول آلودگی شدید آب منطقه با کیست؟

 

 

چند متر آن طرف تر از لاشه آن جاندار مظلوم دو فلامینگو دیگر در جستجوی مرگ!!

 

بخشی از فاضلاب و پساب صنایع که وارد محوطه پارک ملی می شود!

 

 

جلوه ای دیگر از همان آلودگی!

آیا سزاوار است که در مرکز یکی از ثروتمندترین استان های کشور وضعیت دپوی زباله اینچنین باشد؟ آیا دیگر کسی در هنگام خوردن گوشت قرمز احساس امنیت می کند؟!

برای دیدن عکسهای بیشتر و توضیحات مشروح تر از این فاجعه زیست محیطی اینجا را کلیک کنید.