باز هم دسته گلي ديگر ؛ اين بار گنبد قابوس!
.jpg)
گنبد قابوس ؛ بزرگترين و رفيع‌ترين برج آجري جهان هم كه بيش از يك هزار سال قدمت دارد، براي جهاني شدن، دست به دامان ديوان عدالت اداري شد!
گويا مسابقه‌اي از پيش اعلام نشده، امّا بسيار داغ و جدي! براي فروپاشي ميراث‌هاي ملّي و تاريخي وطن برپا شده است و دوستداران اين كهن‌زادبوم‌هاي يگانه، هنوز از كابوس لطمه‌خوردن به «نقش جهان» و «توس» و «نقش رستم» و «تنگه‌ي بلاغي» و «تپه‌هاي تاريخي بوكان» و ... رهايي نيافته، بايد اضطراب يك ندانم‌كاري ديگر را نيز به جان بخرند!
آقايان مسئول لطفاً دست نگه داريد!
باور كنيد در اين پهنه‌ي 165 ميليون هكتاري كه بيش از مجموع 10 كشور انگلستان، آلمان، فرانسه، سويس، بلژيك، مجارستان، ايرلند، پرتقال، دانمارك و هلند وسعت دارد (و مساحت مجموع آثار و سرزمين‌هاي ارزشمندش به 10 درصد وسعت كشور هم نمي‌رسد)؛ به راحتي آب خوردن مي‌توان اقدام به جانمايي سازه‌هاي جديد كرد، بي آنكه نه به مزيت‌هاي ناهمتاي فرهنگي و تاريخي كشور لطمه بخورد، نه ارزش‌هاي تنوع زيستي ايران‌زمين به مخاطره بيافتد و نه خداي ناكرده شتاب حركت چرخ‌هاي توسعه با لكنت روبرو شود!
فقط كافي است، تكاني به خود بدهيم و پنجره‌ي فراخ‌تري را براي نگريستن به دنياي پيرامون خود برگزينيم.
همين!
پيوست:
اقدامي ارزشمند ؛ بانك اطلاعاتي كه برنامه‌ي محيط زيست سازمان ملل متحد – UNEP - در حوزه‌ي پژوهش‌هاي زيست‌محيطي داير كرده است.
به «مهار بيابان‌زايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقه‌ای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانه‌ها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی مي‌كوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويت‌هاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيست‌بوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسه‌هاي بادي و شوراب‌هاي كويري و كلوت‌هاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصه‌هاي بياباني، مي‌تواند پايدارترين و غني‌ترين صندوق ذخيره‌ي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابان‌زدايي»، از بياباني‌شدن زيست‌بوم‌هاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم. 