در ستايش عاشقانه‌ترين آبشار ايران ؛ دره‌ي عشق!
در اين پست دلم مي‌خواهد خواننده‌ي مشتاق طبيعت وطن را با خود همسفر كرده و به اتفاق يكديگر راهي جنوب استان چهارمحال بختياري شده تا از منحصربه‌فردترين آبشار ايران ديدن كنيم ... آبشاري كه بسياري لقب بلندترين آبشار ايران را نيز به او داده‌اند ... امّا من ترجيح مي‌دهم كه همان حكايت عاشقانه را در مورد آن بپذيرم كه مردم محلي سالهاست دهان به دهان براي فرزندانشان نقل مي‌كنند ...
مي‌گويند: سال‌هاي سال پيش ... دختري زيبارو از عشاير منطقه دل به جواني چابك و تنومند مي‌بندد كه هر روز گوسفندانش را براي چرا به نزديكي آبشار آورده و در آنجا با نوايي خوش دمي را به ني زدن مشغول مي‌شود ... امّا از آنجا كه بزرگان خانواده‌ي دختر حاضر به اين وصلت نيستند، دختر روزي خود را از بالاي همين آبشار كه هر روز براي گوش سپردن به نواي سحرانگيز چوپان جوان، آنجا مي‌نشست، به پايين پرتاب مي‌كند و ... بدين‌ترتيب، آبشار دره‌ي عشق متولّد مي‌شود ...
آبشاري كه در مختصات جغرافيايي 50 درجه و 47 دقيقه و 22 ثانيه‌ي طول شرقي و 31 درجه و 46 دقيقه و 9 ثانيه عرض شمالي چشم‌انتظار مشتاقان عاشقش نشسته است ...
ارتفاع آبشار دره‌ي عشق بيش از صد متر برآورد شده است؛ ويژگي ممتازي كه در بين ديگر آبشارهاي شناخته‌شده و مشهور كشور، از جمله آبشارهايي نظير: آتشگاه (لردگان)، آبتاف (دهلران)، آب‌ملخ (دنا)، آسياب خرابه (مرند)، آلامل (آمل)، اكاپل (كلاردشت)، باران‌كوه (گرگان)، بهرام‌بيگي (ياسوج)، گنج‌نامه (همدان)، گورگور (سبلان)، خضر (سميرم)، ايج (رامسر)، چم‌آو (ايلام)، عيش‌آباد (شبستر) و مارگون (بوير‌احمد)؛ اگر نگوييم بي‌نظير، دست‌كم، كم‌نظير است. آبشاري كه نه از چكاد و يا ميانِ كوه، بلكه از دل كوه (چون چاهي) با سرعتي زياد بيرون مى‌جهد و منظره‌ي بديعى پديد مى‌آورد. شناسه‌ي ارزشمند ديگر اين آبشار، آن است كه در پاي آن و بر خلاف اغلب آبشارهاي كشور فضاى هموار نسبتاً گسترده و بازي با درختان بلوط وجود دارد، آن هم درست در دو سوي سرشاخه‌ي خروشان و زيباي كارون که امکان ايجاد انواع سازه‌هاي تفرجگاهي لازم را فراهم مى‌آورد، واپسين امتياز اين چشم‌انداز منحصر به فرد سبزكوه را بايد در موقعيت استقرار آن، يعني قرار گرفتن در بين دو روستاى دره‌ي عشق و دورک شاهپورى معروف به دورک انارى دانست که هر دو داراى انارستان‌هاى بزرگ و مزارع شاليزارى جالب توجهي هستند. مؤلفه‌هاي ذكر شده و اختصاصات ناهمتاي دره‌ي عشق در دل منطقه‌ي حفاظت‌شده‌ي سبزكوه، پتانسيل غريبي را براي آفرينش يك فضاي شگفت‌انگيز فراهم آورده است كه گمان نبرم هيچ ناظري را بتواند از خود برهاند.
بنابراين، خوانندگان طبيعت دوست «مهار بيابان‌زايي»!
بدانيد و آگاه باشيد كه محمّد درويش، حجت را بر شما تمام كرد! اگر گذرتان به لردگان و آلوني و سرخون و معدن و دورك و ناغان افتاد و خواستيد دمي در كنار اين آبشار يگانه بياساييد، عكسي به يادگار گرفته و از منظر چشم‌نواز و فضاي اهورايي و سكوت پر رمز و رازش لذت بريد، يادتان باشد كه من پيشتر هشدار دادم!! دره‌ي عشق، مغناطيس دارد و هر عاشق طبيعت‌دوستي را كه از آن بگذرد، در جا ميخكوب كرده، به نحوي كه گذر زمان را ديگر نمي‌تواند حس كند و براي همين است كه تا مي‌خواهد بفهمد، چه خبر است؟ متوجه مي‌شود كه خورشيد غروب كرده و او چاره‌اي ندارد تا سرماي اين عاشقانه‌ترين آبشار ايران را نيز لمس كند و در كنارش، شبي استثنايي را به صبح آورد.
پس اگر رفتيد ... و اگر مانديد ... و شب سبزكوه را با تمام وجودتان لمس كرديد، زيباترين سروده‌ي عالم را كه مي‌شناسيد با خود به همراه داشته و با صداي بلند در آن سكوت استثنايي و ملكوتي – در هنگامه‌ي چراغاني ماه و ستاره‌ها - بخوانيد ...
پيوست:
1. به گزارش سازمان بين‌المللي شفاف‌سازي، مفاسد مالي و اقتصادي دولتي در ايران سالي 34 ميليارد دلار به اقتصاد ملّي ضربه مي‌زند ؛
2. يك خبر خوش! هيچ يك از نقاط ايران در شمار آلوده‌ترين مناطق جهان در سال 2006 قرار نگرفتند ؛
3. واكنش نمايندگان مجلس شوراي اسلامي به تازه‌ترين توصيه‌ي رئيس‌جمهور در مورد اينكه هر خانواده‌ي ايراني بايد شش بچه داشته باشد!
به «مهار بيابان‌زايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقهای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانهها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی ميكوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويتهاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيستبوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسههاي بادي و شورابهاي كويري و كلوتهاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصههاي بياباني، ميتواند پايدارترين و غنيترين صندوق ذخيرهي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابانزدايي»، از بيابانيشدن زيستبومهاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم. 
