بيش از هفتصد سال پيش، مردمان طبس، براي مهار هرزآبها و جلوگيري از رخداد سيل، اقدام به احداث سدي كردند به ارتفاع 56 متر در محل روستاي ((كريت)) و از آب ذخيره شدة آن، به منظور آبياري مزارع و پرديسان خويش تا مدتها بهره مي‌بردند. اين سد قوسي كه تا حدود ششصد سال پس از خود نيز همتايي نداشت، هنوز هم در 17 كيلومتري شهرستان طبس استوار باقيمانده است (فدايي،1376). سرانجام آنكه مطابق يافته‌هايي كه قدمت برخي از آنها به 500 تا 600 سال پيش مي‌رسد، در بخشهاي مركزي و جنوبي ايران براي مهار فرسايش بادي و جلوگيري از هجوم ماسه‌هاي روان، مردم محلي از خاکپوش (مالچ) هاي رسي، سنگريزه‌اي و بعضاً خرده­هاي سفال استفاده مي‌كردند و نيز با ساختن چپرهايي از ني، برگهاي خرما و حتي ديوارهاي گلي در اطراف مزارع، عملاً نوعي بادشكن را ابداع و مورد استفاده قرار مي‌دادند (مشاوريكم،1377).