یکی از مشکلات طرح‌های به اجرا درآمده در حوزه منابع طبیعی کشور، نبود یک سامانه‌ی پایش‌گر یا خط کشی واحد برای اندازه‌گیری اثرات اجرایی آنها بر افزایش یا کاهش پایداری بوم‌شناختی سرزمین است. از این رو، در سال 1383 به همت سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی سابق، به گروهی از پژوهشگران و کارشناسان کشور مأموریت داده شد تا این لکنت جدی برطرف شود. نگارنده نیز، یکی از اعضای این گروه بود که به همراه شادروان کامبیز بهرام‌سلطانی، محمّدعلی حامدی، رسول جلالی، مرتضی ابراهیمی رستاقی، عیسی نبوی، عسگر علیزاده، مهدی زرعکانی، فرزاد احمدی طباطبایی، آرش ضیایی، مسعود شکویی، حسن شیرزاد، علی مزروقی اصل، حمید طراوتی، مصطفی سعیدفر، عباس سعیدی و نعمت خالصی در تهیه‌ی این شیوه‌نامه یا دستورالعمل مشارکت داشتند.

    خوشبختانه اخیراً متوجه شدم که حاصل آخرین کار مشترک مطالعاتی‌ام با شادروان کامبیز بهرام‌سلطانی عزیز و دیگر یاران و همکارانش در شرکت مهندسین مشاور رویان، در قالب نشریه شماره 505 معاونت برنامه‌ریزی و نظارت راهبردی رئیس جمهور در شش فصل و 177 صفحه منتشر شده است؛ نشریه‌ای که برای تهیه‌ی آن بیش از شش سال زمان صرف شد.

    در دیباچه‌ی این نشریه و در توصیف چرایی ورود به این جستار، نوشته‌ام:

    چرا «پايداري» واجد اهميت است؟ چگونه مي‌توان به سمت پايداري بيشتر حركت كرد؟ نسبت پايداري با طرح‌هاي منابع طبيعي چيست؟ رويكرد غالب براي فراكافت اين مفهوم، از چه ويژگي‌هايي بايد برخوردار باشد؟ چه معيارها و شاخص‌هايي را مي‌طلبد و از چه نظام ساختاري بايستي تبعيت كند تا سرانجام بتوانيم بر اين ادعا پاي‌فشاريم كه ساختار نظام منابع طبيعي ما از يك سامانه‌ي پويا و منسجم براي پايش و ارزشيابي خويش بهره‌مند است.

   امیدوارم مجموعه‌ی حاضر توانسته باشد گامی بلند برای کاهش لکنت توصیف شده بردارد و به پرسش‌های مورد اشاره، پاسخی سزاوارانه دهد.


درج نظر