و بهرام سلطانی رفت ...
آخرین روز از دی ماه 1390، آخرین روز از زندگی استاد کامبیز بهرام سلطانی بود ... او درست دو ساعت و پانزده دقیقه پیش از آغاز ماهی که در آن به دنیا آمده بود – بهمن - در آپارتمان کوچک اما باصفایش از دنیا رفت و با رفتنش طبیعت ایران را از داشتن یکی از صدیقترین و نخبهترین یارانش محروم کرد ...
گروه پزشکی معالجش، جوابش کرده بودند و بسیاری از نزدیکترین دوستانش میدانستند که شمارش معکوس شروع شده است ... با این وجود او تا آخرین لحظهی زندگیش جانانه در پای طبیعت وطنش ایستاد و آخرین کلامهایش آن بود که دنا، استحقاق توجهی بیش از این را دارد ...
دلم میخواهد پرشکوهترین بدرقهی سبز را نثار استاد کنیم و بار دیگر همه با هم نشان دهیم که ایرانی هرگز، یاد فرزندان فرزانه و عاشقش را از یاد نمیبرد ...
ممنون از همهی شما خوبان که در طول یک ماه گذشته برای بهرام سلطانی عزیز، انرژی مثبت فرستادید و دعایش کردید ...
تسلیت میگویم به بانوی فداکاری که میدانم چه عاشقانه و با اراده از همسرش پرستاری کرد و هرگز خم به ابرو نیاورد؛
تسلیت میگویم به یگانه دختر عزیز استاد ...
تسلیت میگویم به علی مزروقی، نزدیکترین دوست و همکار استاد که میدانم از 27 مهر 1390 تا امروز، همواره با چشمان بارانی به خواب رفته است و هر کاری که میتوانست برای نجات عزیزترین رفیق و همزادش انجام داد ...
تسلیت میگویم به مسعود شکویی عزیز و دیگر همکاران گرامیاش در مهندسین مشاور رویان که آگاهم استاد را در این روزهای سخت هرگز تنها نگذاشتند ...
و تسلیت میگویم به دانش عالیپور در کانادا و خانم میریام پور عزیز در آلمان که میدانم بدون آنکه استاد را دیده باشند، همهی تلاششان را کردند تا او بهارهای بیشتری را درک کند ...
یادش به خیر، برایم نوشته بود که میترسم عمرم به پایان رسد و درنیابم که چرا در برابر تخریب طبیعت زادبوممان اینگونه منفعل عمل میکنیم؟ و سرانجام عمرش به پایان رسید در حالی که هنوز شصت و سومین بهار زندگیش را هم درک نکرده بود و این برای طبیعت مردی که همهی زندگیش "ایران" بود، عمر بسیار کوتاهی است ...
هرچند که میدانم اینک پاسخ پرسشش را یافته است ...
مراسم تشییع پیکر این طبیعت مرد دوست داشتنی ایران، ساعت 8:30 صبح روز یکشنبه، دوم بهمن 1390 از مقابل شرکت مهندسین مشاور رویان، واقع در یوسف آباد، خیابان جهان آرا، پلاک 25 - نبش خیابان ۱۴/۱ جنب مسکن آفاق - تا بهشت زهرا انجام خواهد شد.



به «مهار بيابانزايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقهای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانهها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی ميكوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويتهاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيستبوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسههاي بادي و شورابهاي كويري و كلوتهاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصههاي بياباني، ميتواند پايدارترين و غنيترين صندوق ذخيرهي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابانزدايي»، از بيابانيشدن زيستبومهاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم.