دیروز همان طور که وعده کرده بودم، به اتفاق یکی از علاقه مندان استاد - فرهاد سلامت بخش - به دیدن دکتر اسماعیل کهرم  در بیمارستان کسری تهران رفتم تا پیام سبز بسیاری از طرفداران محیط زیست و هموطنان عزیزم را خطاب به این مرد بزرگ و بی ادعای طبیعت ایران اعلام دارم؛ پیامی که همراه با دعا و آرزوی سلامتی هر چه سریع تر برای این استاد سبزاندیش وطن بود. در محضر این مرد بزرگ، همان طور که آقا یا خانم میری از من خواسته بود، پیام این معلم کودکستان و طبیعت دوست عزیز در کشور آلمان را برای ایشان خواندم. میری نوشته است:

      «سلام جناب درویش ، ممنون از خبر خوب تان  راجع به  سلامتی  دکتر کهرم .اگر  به عیادت ایشان  رفتید، خواهشمندم  به ایشان  سلام  گرم مرا رسانده و بگویید  یا اصلاً  ایمیل مرا به ایشان نشان  بدهید که یک نفر  آن طرف  دنیا  منتظر  است  که شما دوباره سالم  شوید؛ تا دوباره  از حق و حقوق ببرهای سیبری  دفاع کنید؛ تا  دوباره مثل بقیه  سکوت نکرده و فریاد بزنید  که کلاغ ها  تهران را ترک کرده اند؛ تا دوباره  از میانکاله و از مظلومیت  تالاب های ایران  اینجا و آنجا ، در دویچه  وله سخن بگویید. دویچه وله  بدون  شنیدن  صدای  اسماعیل  کهرم  دیگر برای من  لطفی ندارد . پس  در سالم شدن  عجله کنید . من ، جنگل ها ، دریاچه ها ، همه طبیعت  ایران و حتی بچه های آلمانی   مهد کودک من که من معلمشان  هستم و همیشه  از ببر های سیبری و دفاع  جانانه  شما  از ببرها  برای  بچه ها  سخن می گویم . .. ما همه منتظریم  که حال شما دوباره خوب شود . و  سونیای  چهار ساله به من قول داده   اگر  شما  حالتان دوباره خوب شود  دیگر   موهای  دختر همسایه را  نکشد . من قربان شما بروم . ترا به خدا  زودتر  سالم  و قبراق  شوید . منتظر  شنیدن  صدا و  خواندن  نوشته های  شما  هستم .»

    گفتن ندارد که حال دکتر کهرم در هنگام شنیدن متن این نامه صمیمانه، قابل توصیف نبود. او به شدت منقلب شده بود و بسیار تشکر کرد و از خداوند خواست که او را لایق چنین مهری از سوی هموطنانش قرار دهد.
    راستش هنوز هم فکر می کنم که اگر حرف دل را بزنی، به هر زبانی که باشد؛ بیشتر از هر جمله فاخری می تواند دل مخاطبت را بلرزاند و جملات ساده اما پرمهر و صمیمانه میری واقعا اینگونه بود. دست مریزاد هموطن نادیده من.