زیباترین پارک ملّی ایران در گلستان از چهارشنبه شب در حال سوختن است. پارکی که بیش از یک سوم از اندوخته گیاهی و جانوری کشور را در مجموع در خود جا داده است. افسانه احسانی دیروز خبرم کرد که به چشم خود شاهد سوختن درختان کهنسال پارک ملّی است و حسین آبسالان، معاون محیط طبیعی اداره کل محیط زیست خراسان شمالی که در همسایگی پارک ملّی گلستان قرار دارد، ساعتی پیش تأیید کرد که آتش همچنان در پارک زبانه می‌کشد!


    البته گویا این بار یک فروند چرخ‌بال را هم پس از 24 ساعت به منطقه فرستاده‌اند! چه کنیم با این همه همت در سال همت مضاعف؟!
    در این باره بیشتر خواهم نوشت ...

   

    آخرین خبر (ساعت 21):

    بنابر تازه ترین خبری که حسین آبسالان عزیز در اختیارم قرار داده است، دامنه  آتش سوزی  در پارک ملی گلستان همچنان رو به گسترش بوده و عرصه ای به وسعت 5 در 10 کیلومتر همچنان در حال سوختن است (از محل آبشار تا بعد از تونل).


    براستی چرا نباید در کشوری که فقط 7 درصد از خاکش را پوشش درختی به خود اختصاص داده، یک سامانه مجهز هوایی برای اطفاء حریق وجود داشته باشد؟ وقتی می گوییم: سهم هر ایرانی از فضای سبز یک چهارم میانگین جهانی آن است، یعنی مراقبت ما از فضای سبز باید 4 برابر میانگین جهانی باشد! نباید باشد؟