حقیقت تلخی که جهانگیر پرهمت به استاندار مازندران گوشزد کرد!
روز گذشته، سبزپرس
متن نامه دکتر جهانگیر پرهمت، رییس سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی
را خطاب به جناب طاهایی، استاندار مازندران منتشر کرد که در نوع خود
میتواند، امیدبخش، زنهاردهنده، تاریخی و البته بسیار تلخ باشد!
این که میتوانی مدیران ارشد خویش را ببینی که برای دفاع از کیان منابع طبیعی و سرمایههای ژنتیکی طبیعت ارزشمندمان، واکنشهایی سزاوارانه نشان داده و خطاب به عالیترین مقام استان مازندران صراحتاً و قاطعانه بنویسند: «این سازمان به عنوان نماینده دولت در حفظ ذخایر ژنتیکی بینظیر موجود در باغ گیاهشناسی نوشهر با هرگونه اقدام و تصمیم که منجر به آسیب به سرمایههای تکرار ناپذیر ملی در آن ایستگاه تحقیقاتی شود مخالفت میکند ...» جای خوشوقتی و امیدواری فراوان دارد. کاش جناب محمدیزاده هم نامهای با همین لحن را میتوانستند به وزیر نفت نوشته و آنها را از عواقب تجاوز به پارك ملي کویر برحذرمیداشتند!
امّا اگر با دقت بیشتری به محتوای نامهی معاون وزیر جهاد کشاورزی دقت کنیم، نامهای که بلافاصله توسط دکتر صادق خلیلیان به همتایش در وزارت کشور هم ارسال شد؛ درمییابیم که هم فرماندار و هم شورای تأمین شهرستان نوشهر مرتکب عملی غیرقانونی و در تضاد با دست کم دو ماده قانونی و مصوب حکومتی شدهاند. حیرتانگیزتر آن که ظاهراً متجاوزین به باغ گیاهشناسی نوشهر بر اساس مصوبهای در تاریخ 8 آبان 1389 به باغ یورش بردهاند که خودش در تاریخ 9 آبان صادر شده است (حالا شما پیدا کنید پرتقال فروش را ...)!
اینک یازده روز از ارسال نامه پرهمت به طاهایی و خلیلیان به محمدنجار میگذرد و همهی طرفداران و فعالین محیط زیست منتظرند تا از واکنش این دو مقام ارشد حکومتی در این ماجرای تلخ آگاه شوند.
آیا سرانجام شاهد تنبیه خلافکاران و متجاوزین به باغ اکولوژی نوشهر خواهیم بود و یا همچنان از روش فرسایش زمانی برای فراموش کردن اصل ماجرا بهره گرفته خواهد شد؟!
این پرسشی است که به زودی پاسخش آشکار خواهد شد. پاسخی که هر چه باشد باید فرماندار نوشهر و رؤسای بندرگاه این شهر بدانند که هرگز قتل عام 50 هزار درخت و درختچه و نهال و تخریب 8 هکتار از موزه پژوهش منابع طبیعی وطن در پیشگاه وجدانهای بیدار و دوستدار محیط زیست ایران و جهان بخشیده نخواهند شد.
این که میتوانی مدیران ارشد خویش را ببینی که برای دفاع از کیان منابع طبیعی و سرمایههای ژنتیکی طبیعت ارزشمندمان، واکنشهایی سزاوارانه نشان داده و خطاب به عالیترین مقام استان مازندران صراحتاً و قاطعانه بنویسند: «این سازمان به عنوان نماینده دولت در حفظ ذخایر ژنتیکی بینظیر موجود در باغ گیاهشناسی نوشهر با هرگونه اقدام و تصمیم که منجر به آسیب به سرمایههای تکرار ناپذیر ملی در آن ایستگاه تحقیقاتی شود مخالفت میکند ...» جای خوشوقتی و امیدواری فراوان دارد. کاش جناب محمدیزاده هم نامهای با همین لحن را میتوانستند به وزیر نفت نوشته و آنها را از عواقب تجاوز به پارك ملي کویر برحذرمیداشتند!
امّا اگر با دقت بیشتری به محتوای نامهی معاون وزیر جهاد کشاورزی دقت کنیم، نامهای که بلافاصله توسط دکتر صادق خلیلیان به همتایش در وزارت کشور هم ارسال شد؛ درمییابیم که هم فرماندار و هم شورای تأمین شهرستان نوشهر مرتکب عملی غیرقانونی و در تضاد با دست کم دو ماده قانونی و مصوب حکومتی شدهاند. حیرتانگیزتر آن که ظاهراً متجاوزین به باغ گیاهشناسی نوشهر بر اساس مصوبهای در تاریخ 8 آبان 1389 به باغ یورش بردهاند که خودش در تاریخ 9 آبان صادر شده است (حالا شما پیدا کنید پرتقال فروش را ...)!
اینک یازده روز از ارسال نامه پرهمت به طاهایی و خلیلیان به محمدنجار میگذرد و همهی طرفداران و فعالین محیط زیست منتظرند تا از واکنش این دو مقام ارشد حکومتی در این ماجرای تلخ آگاه شوند.
آیا سرانجام شاهد تنبیه خلافکاران و متجاوزین به باغ اکولوژی نوشهر خواهیم بود و یا همچنان از روش فرسایش زمانی برای فراموش کردن اصل ماجرا بهره گرفته خواهد شد؟!
این پرسشی است که به زودی پاسخش آشکار خواهد شد. پاسخی که هر چه باشد باید فرماندار نوشهر و رؤسای بندرگاه این شهر بدانند که هرگز قتل عام 50 هزار درخت و درختچه و نهال و تخریب 8 هکتار از موزه پژوهش منابع طبیعی وطن در پیشگاه وجدانهای بیدار و دوستدار محیط زیست ایران و جهان بخشیده نخواهند شد.
آن متجاوزین طبیعتستیز باید مطمئن باشند که روزی آه آن 50 هزار مقتول بیگناه گریبانشان را خواهد گرفت و خواهد فشرد.
بیشتر بدانید:
- سازمان جنگل ها متولی باغ اکولوژیک نوشهر نیست/ تخریب غیرقانونی است - دکتر علی سلاجقه
- تخريب باغ گياهشناسي نوشهر براي ساخت جاده كار ناشايستي بوده است - دکتر علی سلاجقه
+ نوشته شده در یکشنبه ۲۳ آبان ۱۳۸۹ ساعت 8:1 توسط محمد درویش