در شانزدهمین روز از خرداد 1389 طی یادداشتی با عنوان: "در سال ۱۳۸۹ ؛ خطر ترسالی کمتر از خشکسالی نیست! " هشدار دادم که به دلیل بارندگی نسبتاً مطلوب در غرب کشور، گونه‌های علفی یکساله از رشد مطلوبی برخوردار شده‌اند که سبب شده پس از خشک شدن در اواخر خردادماه به بعد، آسیب‌پذیری مراتع و جنگل‌های غرب ایران را نسبت به رخداد آتش‌سوزی افزایش دهند.
    این البته هشداری بود که اغلب کارشناسان این حوزه به درستی بر واقعیتش صحه نهاده و می‌نهند. با این وجود و به رغم چنین پیش‌آگهی‌ای، متأسفانه امسال شاهد یکی از سوزان‌ترین و پرآتش‌ترین سال‌های زاگرس بوده‌ایم.

    آخرین مورد هم در جنگل‌های مریوان و سروآباد رخداده است که بیش از دو هفته از این آتش سوزی می‌گذرد و همچنان ادامه دارد. امروز در گفتگویی که با خانم اردلان - از اعضای یکی از تشکل‌های مردم‌نهاد منطقه به نام انجمن سبز چیا - داشتم، ایشان با نگرانی و ناامیدی درخواست کمک داشتند. گفتنی آن که تاکنون 150 مورد آتش سوزی در مساحتی به بزرگی 6 هزار هکتار رخ داده است که تصاویر مربوطه به این فاجعه را می‌توانید در این نشانی مشاهده فرمایید.
    امید آن که علی سلاجقه عزیز بتواند این بار مسئولین کشور را متقاعد کند که سازمان متولی جنگل‌ها و مراتع کشور برای مهار آتش سوزی در کشوری که فقط 7 درصد آن دارای جنگل است، نیاز به یگان هوایی متخصص و پیش‌رفته ویژه اطفاء حریق دارد.