از ماتادورهای اسپانیایی تا گاوبازهای خوزستانی … ما چقدر فقیریم؟!
هميشه دلم ميگيرد وقتي خشونت باورنكردني
مردم را در قلب اروپاي متمدن، آن هم در هزارهي سوم ميبينم ...
هميشه
با خود ميگويم: چگونه آدمهايي حاضرند با سوزاندن شاخ گاو و يا
فروكردن نيزه و
شمشير در بدن اين حيوان و يا رها
كردنش در ميان مردم هيجانزده به صورتي جانكاه و تدريجي شاهد قتل فجيع
يكي از مفيدترين و بيآزارترين پستانداران روي زمين باشند؟
و البته هرگز
به جوابي قانع كننده نرسيدم.
امروز اما از طريق يكي از هموطنان دريادل
خوزستانيام، با عكاسخانهي مجازي امين نظري آشنا
شدم كه برخي از تصاويرش، پر از صفا و صميميت و معصوميت از مردمان شريف ديار زرخيز، اما محروم خوزستان است.
با
اين وجود، دلم از اين يكي عكس لرزيد ... اين كه
چرا كودكان سرزمين من هم بايد براي تفريح و سرگرمي خويش، اينگونه به آزار
گاوميشهاي خوزستاني بپردازند كه بسيار به گردن همهي ما حق دارند! ندارند؟
من
نگران فرداي اين كودكان هستم؛ كودكاني كه امروز روي گردن گاو اينگونه
فاتحانه ميايستند و فيگور ميگيرند، فردا هم ممكن است مانند اين دانشجوي دكترا عمل كنند و يا آن شكاركش بي رحم در پارك ملي خبر.
ما بايد
كودكاني را تربيت كنيم كه دلشان براي آب خوردن يك كبوتر يا سيراب شدن يك
سپيدار بلرزد ... تنها چنان كودكاني هستند كه ميتوانند اين اميد را در دل
ما زنده نگه دارند تا نسل فردا اجازه ندهد به ناحق خون از دماغ جوانانش بر
زمين ريزد ...
يادمان باشد:
فقر، فقط گرسنگي نيست؛ حتا برهنگي هم نيست ...
فقر ممكن است همان غبار خاكاندودي باشد كه بر روي كتابهاي هنوز نخواندهي ما در منزل يا كتابهاي فروش نرفتهي كتاب فروشي سر محل مينشيند؛
فقر، ممكن است تيغههاي برندهي ماشين بازيافتي باشد كه در حال خرد كردن كاغذ روزنامههاي برگشتي است؛
فقر، آرامگاه كوروش يا كتيبهاي چند هزار ساله است كه روي آن يادگاري نوشتهاند؛
فقر، ظرف پالودهاي است كه از پنجره يك اتومبيل حافظ نظم به خيابان انداخته ميشود؛
فقر توهيني است كه يك دولتسالار ارشد حكومتي به ميليونها انسان ميكند؛
و فقر ممكن است، تماشاي شادي كودكان يا تحسين ايشان از آزار گاوميشها باشد ...
آري ... فقر، همه جا سر ميكشد؛
به قول آقا مجتباي عزيزم:
فقر، شب را " بي غذا" سر كردن نيست ...
فقر، روز را " بي انديشه" سر كردن است.
حالا اگر دوست داشتيد، برايم بگوييد:
ما چقدر فقيريم؟


به «مهار بيابانزايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقهای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانهها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی ميكوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويتهاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيستبوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسههاي بادي و شورابهاي كويري و كلوتهاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصههاي بياباني، ميتواند پايدارترين و غنيترين صندوق ذخيرهي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابانزدايي»، از بيابانيشدن زيستبومهاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم.