امروز از شیرکوه در یزد خبر می‌رسد که تخریب بی‌سابقه در این یگانه عامل تعدیل‌کننده‌ی اقلیم در حاشیه‌ی کویر مرکزی ایران به مرزهایی بس‌نگران‌کننده رسیده است، دیروز هم در همایش روز ملّی دماوند – که گزارشش را در یادداشت بعدی انتشار خواهم داد – تأکید شد که منابع سنگ و خاک زیباترین و بلندترین کوه مخروطی جهان دارد با سرعت 500 کامیون در روز به تاراج می‌رود! پیش‌تر هم که کوه باباموسی را در بجنورد به بهانه‌ی جانمایی غلط در احداث فرودگاه به فنا دادیم! و فردا هم لابد اعلام خواهد شد که مرتفع‌ترین کارخانه تولید شن و ماسه بر چکاد دنا یا سبلان احداث خواهد شد!!
    واقعاً این همه شتاب برای نابودی اندوخته‌های طبیعی در کوهستان‌های ایران برای چیست؟ مگر یادمان رفته که اگر ایران‌زمین فاقد این کوه‌های بلند و آب‌گیر بود، استمرار حیات در چنین ابعادی در آن امکان‌پذیر نبود؟!
یادمان باشد که کوهستان‌ها، بستر استقرار افزون بر 80 درصد گونه‌های اندمیک ایران هستند. بنابراین، مرگ کوهستان‌ها، به معنای نابودی خزانه‌ی ژنتیکی کشور خواهد بود ... تو را به هر که می‌پرستید دست از سر کوه‌های ایران بردارید!
                           همین.