دماوند را نمی‌توان دوست نداشت.
    مهم نیست که اهل کدام دیارِ این کهن بوم و بر هستی؛ مهم نیست که به چه زبانی سخن می‌گویی، مهم نیست که از چه آیینی تبعیت می‌کنی و چگونه با خدایت راز و نیاز می‌نمایی؛ حتا مهم نیست که در کجای این جهان روزگار می‌گذرانی ...
    همین که ایرانی باشی، کافی است تا دماوند را دوست داشته باشی و هنوز با شنیدن قصه‌ی آرش کمانگيرش دلت بلرزد و چشمانت خیس شود ...
    دماوند، این چکاد مخروطی‌شکل متقارن و زیباپیکر، با آن کاکل همیشه سپید و اهورایی‌اش، شناسه‌ی ایران است و نماد طبیعت ناهمتا و ارزشمندش ...
    دماوند را تا همیشه‌ی تاریخ باید پاسداشت، حرمتش را نگه داشت و با تمام وجود کوشید تا این بلندترین و بزرگترین سازه‌ی طبیعت ایران و یکی از خوش‌تراش‌ترین قله‌های عالم، همواره از گزند اهریمنان طبیعت‌ستیز یا نابخردان سرمایه‌سالار محفوظ و مانا ماند.
    به همین مناسبت، در بعدازظهر روز جمعه، 11 تیرماه 1389 – یعنی نزدیک‌ترین جمعه به جشن تیرگان، روزی که آرش بزرگ از فراز بلندترین چکاد البرز تیر از کمان کشید و خود را جاودانه ساخت – در جمع دوستداران دماوند در  شهر زيباي رینه سخنرانی خواهم کرد.
    باشد که این نکوداشت‌ها، هرچه بیشتر یادمان اندازد که تا چه اندازه بهانه‌های دلپذیر برای همراهی و هم‌افزایی با هم در وطن موج می‌زند.
    براي آگاهي بيشتر مي‌توانيد به خبرگزاري ميراث فرهنگي مراجعه كرده و يا به تارنماي انجمن كوه‌نوردان ايران سر بزنيد.