ماجرای درختان کهنسال در شبکه پنجم سیما
تا ساعتی دیگر به همراه دکتر
محمّدرضا نوروزی در برنامه صبحگاهی سلام
تهران – که از شبکه 5 سیما پخش
میشود – ماجرای درختان کهنسال را پی گرفته و به بررسی 5 دلیل ارزشمند بودن
این درختان از منظر فرهنگی، اقتصادی، محیطزیستی، بومگردی و موزه طبیعی
میپردازم. در این بین، مهمترین تهدیدی که این درختان بینظیر وطن را به
مرگ نزدیک کرده است؛ یعنی مقدس نما بودن! مورد
بررسی و نقد قرار میگیرد و در انتها به معرفی برخی از کهنسالترین
پایههای موجود در استان تهران خواهم پرداخت. درختان کمنظیری چون، اُرس
کهنسال شهرستانک (انتهای بسال دره) که حدود 2800 سال عمر دارد و در ارتفاع
2600 متری به حیات پرافتخار خود ادامه میدهد. همچنین اشارههایی به درخت
توت نوجان کرج (واقع در کردان)، زبان گنجشک 700 سالهی بی بی زبیده (واقع
در محور کرج به سیرا)، چنار باشکوه امام زاده حسین گوراب (کیلومتر 15 جاده
کرج به چالوس) و داغداغان روستای دُروان کرج خواهم کرد.
جا دارد بار دیگر از زحمات مرد خستگیناپذیر طبیعت ایران، مصطفی خوشنویس عزیز قدردانی کنم که تقریباً همهی آنچه که از درختان کهنسال ایران میدانیم، مدیون او و همکاران سختکوشش در بخش تحقیقات جنگل مؤسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور است.
جا دارد بار دیگر از زحمات مرد خستگیناپذیر طبیعت ایران، مصطفی خوشنویس عزیز قدردانی کنم که تقریباً همهی آنچه که از درختان کهنسال ایران میدانیم، مدیون او و همکاران سختکوشش در بخش تحقیقات جنگل مؤسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور است.
+ نوشته شده در چهارشنبه ۱۵ اردیبهشت ۱۳۸۹ ساعت 4:32 توسط محمد درویش

به «مهار بيابانزايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقهای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانهها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی ميكوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويتهاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيستبوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسههاي بادي و شورابهاي كويري و كلوتهاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصههاي بياباني، ميتواند پايدارترين و غنيترين صندوق ذخيرهي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابانزدايي»، از بيابانيشدن زيستبومهاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم.