خوانندگان دیرآشنای مهاربیابان‌زایی، لابد از محتوای پرسشی که از تاریخ 5 مرداد 1387 در وبلاگ مهار بیابان‌زایی مطرح کرده‌ام، آگاهی دارند. تاکنون بیش از 1800 نفر در این نظرسنجی شرکت کرده و 113 نظر هم برای آن به ثبت رسیده است که از این میان، 53 درصد شرکت کنندگان، فقر مدیریتی را مهم‌ترین دلیل تخریب محیط زیست در ایران معرفی کرده‌اند؛ در حالی که 41 درصد نیز، فقر فرهنگی را متهم شماره یک معرفی کرده‌اند.

    اینک پس از داستان پرتاب زباله، رودخانه‌ها و مسیل‌های آلوده‌ی درون شهری و جزایر مرگ در دریاچه‌ی سد کرج، می‌خواستم توجه دوستان را به روایت شرم‌آور هرمز سهرابی از تاراج بی‌بدیل زیباترین آیه‌های خلقت در دشت لاله‌های واژگون جلب کنم؛ روایتی که به اندازه‌ی کافی گویای سهم فقر فرهنگی یا مدیریتی در تشدید ناپایداری سرزمین هست! نیست؟ و به خوبی نشان می دهد که چرا فرمان آیش در آن منطقه به مدت 3 سال صادر شده است.

    پیش‌تر در بازدیدی که از تنگ زندان داشتم، خود شاهد چنین سرقتی بودم؛ سرقتی که به گفته‌ی محیط‌بانان زحمتکش چهارطاق، هر روز بیشتر از روز پیش شتاب گرفته و گسترش می‌یابد! چرا؟