يكبار ديگر هومن روانبخش عزيز با گزارش تكان‌دهنده و هوشيارانه‌ي خويش ذهن‌هاي آزاده و دوستدار محيط زيست رنجور وطن را به واكنش مي‌خواند ... او خطاب به من و ما غمگنانه زنهار مي‌دهد كه چرا آنان كه بايد كاري كنند، حرف مي‌زنند و آنان كه بايد حرفي بزنند، سكوت كرده‌اند؟!

     اینجا اراضی ملّی کوهستانی در البرز مرکزی است؛ کوه‌ها، بیشه‌ها و رودهایی که بنابر اصل ۴۵ قانون اساسی متعلق به همگان هستند؛ اینجا منطقه‌ي حفاظت شده‌ي البرز مرکزی است. هنوز هم تابلوهای سازمان حفاظت محيط زيست در گوشه و کنار منطقه این را یادآور می شوند. اینجا آب تهران تولید می‌شود؛ اینجا خاک بی‌نهایت ارزش دارد؛ اینجا هر بوته و علفی سرمایه‌ي ملّی است. امّا همه‌ي اینها اینجا به توهم و شوخی بيشتر می‌ماند تا حقيقت! چرا كه اینجا فقط دو چیز واقعیت دارد: پول و قدرت.

       ما می‌نویسیم ... ما حرص می‌خوریم ... ما نگرانیم ... اما آنانکه باید بنویسند، حرص بخورند، نگران باشند و به عنوان یک مسئول کاری بکنند، گویی همه نشسته‌اند و تماشا می‌کنند. 


نسل‌های آينده چه خواهند گفت؟!

 

پیوست:

منصوره نظری را در همشهری امروز دریابید! از روزي می گوید كه انسان ها به گرده افشاني بيفتند!