حتا نیش هم میتواند نوش باشد!
حیف که باباطاهر عزیز این روزها را نمیتواند به جا آورد، وگرنه شاید لازم
بود پس از شنیدن این
خبر، دوباره، عریان شود و در دوبیتی مشهورش تجدید نظر کند!
ته که نوشم نهای نیشم چرایی ته که
یارم نهای پیشم چرایی
ته که مرهم نهای بر داغ ریشم نمک پاش دل ریشم چرایی
این بانوی 45 سالهی انگلیسی، نامش Sami Chugg است و از سال 1998 با بیماری ام اس دست به گریبان است. در طول این مدت، هر روشی را آزموده تا بتواند از این نبرد جانفرسا، پیروز بیرون بیاید تا سرانجام خود را در معرض نیش یک هزار و پانصد زنبور عسل در طول 18 ماه قرار میدهد و حالا پزشکان میگویند: آثار بهبودی در این زن چشمگیر بوده و او نهتنها میتواند روی دوپای خود بایستد، بلکه میزان مقاومتش در تحمل درد هم افزایش یافته است!
برای همین است که – همان طور که در تصویر میبینید - این بانو، نشان زنبور را بر سینه دارد و نیش زنبور را، نوشترین و شیرینترین هدیهای میداند که مادر طبیعت به او اهدا کرده است.گزارشهای دیگری از این ماجرا را نیز میتوانید اینجا یا آنجا بخوانید و یا زندگینامهی این بانوی شجاع را مرور کنید.
گفتنی آن که هماکنون چیزی در حدود 80 هزار نفر از شهروندان بریتانیایی از این بیماری رنج میکشند که به نظر میرسد تعداد آنها مشابه رقم برآورد شده در ایران باشد.
مؤخره:
گاه در زندگی ممکن است مجبور باشیم نیشهایی دردناک را پذیرا باشیم؛ از
کجا میدانیم که آن نیشها، تحمّل ما را به تدریج در برابر رخدادهایی به
مراتب جانکاهتر افزایش نمیدهد و سبب نمیشود تا از بوی اطلسیهای تازه در
بیمارستان، بیشتر لذت ببریم؟
و نترسیم از نیش ؛ شاید نوش باشد!
و نترسیم از نیش ؛ شاید نوش باشد!
+ نوشته شده در جمعه ۲۰ فروردین ۱۳۸۹ ساعت 12:11 توسط محمد درویش


به «مهار بيابانزايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقهای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانهها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی ميكوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويتهاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيستبوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسههاي بادي و شورابهاي كويري و كلوتهاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصههاي بياباني، ميتواند پايدارترين و غنيترين صندوق ذخيرهي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابانزدايي»، از بيابانيشدن زيستبومهاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم.