بهرام سلطانی: هر سطری که در مهار بیابانزایی مینویسی، در تاریخ محیط زیست ایران ثبت میشود
استاد کامبیز بهرام سلطانی، نامی آشنا برای دوستداران محیط زیست ایران است، یک پژوهشگر حرفهای که هرگز بازنشسته نمیشود و در پای داناییاش، حاضر به ذبح هیچ مصلحتی در خلاف مصالح طبیعت ایران نیست.
دلگرمیهای نوروزی این استاد فروتن و فرزانه، برای محمّد درویش از هر گوهری، گرانسنگتر است.
یادبرگ کوتاه، اما بلندش را - به همین بهانه - با هم میخوانیم:
جناب مهندس درويش عزيز، سلام
در روزگاري كه بيشتر ما يا در حال برنامهريزي براي بريدن گوش ديگران هستيم و يا گوشهاي بريده را شمارش مي كنيم؛ در روزگاري كه دروغ مهمترين ابزار پيش برد هر هدف ناسالمي شده است؛ در روزگاري كه روز جهاني تالابها، جشن چهل سالگي كنوانسيون رامسر، سال تنوع زيستي، شب خاموشي سراسري چراغ و بسياري ديگر از اين قبیل آیینها به كناري نهاده شده و در روزگاري كه كسي به فكر محيط زيست و طبيعت رو به زوال ايرانزمين نيست؛ وجود افراد ارزندهاي چون شما يك رحمت به حساب ميآيد. آرزوي قلبي من براي شما نخست سلامتي است و سپس كوشش در جهت تداوم بخشيدن به فعاليت خود. فكر كنيد هر سطري كه مينويسيد، درتاريخ محيط زيست ايران ثبت ميشود.
اميدوارم تصوير زير (سارگپه پابلند یا Buteo rufinus) را به عنوان هديه از من بپذيريد.
ارادتمند هميشگي ، كامبيز بهرام سلطاني
به «مهار بيابانزايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقهای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانهها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی ميكوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويتهاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيستبوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسههاي بادي و شورابهاي كويري و كلوتهاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصههاي بياباني، ميتواند پايدارترين و غنيترين صندوق ذخيرهي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابانزدايي»، از بيابانيشدن زيستبومهاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم.