یک خبر خوب برای وزیر راه دولت دهم!
به دنبال انتشار گفتگوی نگارنده با آخرین وزیر دولت دهم در ساختمان وزارت راه و ترابری – دکتر حمید بهبهانی – موجی گسترده از حیرت و شگفتی و تعجب و ... جامعهی علمی ایران را فراگرفت!
اما اینک چندین سایت معتبر علمی در جهان، از جمله نشنال جیوگرافیک - msnbc - americanscientist - sciencedaily - softpedia و ... به کمک جناب وزیر آمده و ثابت کردهاند که انقراض جانوران عظیمالجثه، از جمله کانگروهای غولپیکر در استرالیا، کار تغییرات اقلیمی و عصر یخبندان نبوده! بلکه متهم شماره یک – همان طور که وزیر محترم فرمودهاند – انسانها هستند.
بله پژوهشگران دو دانشگاه "والانگانگ" و آدلاید با کمک روشهای نوین تعیین سن، ثابت کردهاند که عمر فسیلهای گونههای جانوران در ابعاد بزرگ و بقایای ابزارهای انسانها یکسان است. یعنی این فشارهای انسانی و نه فعل و انفعالات اقلیمی بوده که سبب انقراض دستهجمعی جانوران غول پیکر استرالیا در 40 هزار سال قبل را موجب شده است.
این دانشمندان دیرینهشناس میگویند: «ما میدانیم از آمدن انسان به استرالیا بین 45 هزار تا 60 هزار سال میگذرد و بنابراین تقابل انسان با طبیعت مهمترین مؤلفهی مؤثر در انقراض این حیوانات به شمار میآید.»
موخره:
بی موخره!


به «مهار بيابانزايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقهای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانهها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی ميكوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويتهاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيستبوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسههاي بادي و شورابهاي كويري و كلوتهاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصههاي بياباني، ميتواند پايدارترين و غنيترين صندوق ذخيرهي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابانزدايي»، از بيابانيشدن زيستبومهاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم.