ژاله‌ی فتوره‌چی در شمار انسان‌های سختکوش و پاک‌نهادی است که صمیمانه و یک‌تنه می‌کوشد تا حیوانات بی‌گناه و مهمانان مفید این آب و خاک روزگار کم‌خطرتری را بگذرانند. او تلاشی شبانه‌روزی را برای آرمان مقدسش پی گرفته و درسی بزرگ به جوانان اغلب پرمدعای امروز داده که با اندک نسیمی سردی‌شان می‌کند و یا برعکس! نمی‌کند؟
    برای همین است که به سهم خود از گردانندگان اهدا‌ء جایزه‌ی ملّی حمایت از حیوانات قدردانی کرده و اهدای نشان خروس سپید به خانم فتوره چی را کمترین پاسداشت این همه سلحشوری و مجاهدت بی‌منت برای ارتقای زندگی حیوانات ساکن در سرزمین ایران می‌دانم.
    یادمان باشد که در طول تاریخ کهن این بوم و بر مقدس، خروس، به ویژه خروس سپید همواره از ارزشمند‌ترین و گرامی‌ترین حیوانات در نزد ایرانیان به شمار می‌رفته و به سبب بانگ بامدادی‌اش، نماد سروش و نشاط و آبادانی دانسته می‌شده است. از همین رو، در تقویم باستانی ایران‌زمین، روز 17 فروردین، روز گرامیداشت خروس نامگذاری شده است.  باشد که این نشان زرین ایرانی، برای ژاله‌ی عزیز برکت و سرافرازی بیشتر به همراه آورد.
    کلامم را با شعری زنهاردهنده از سعدی بزرگ به پایان می‌برم ... ببینید آن شیخ فرزانه قرن هفتم هجری، چگونه مردمان را به نیک‌رفتاری با حیوانات تشویق و ترغیب می کرده است. باشد که حرمت سعدی را با اجابت پندهایش و الگوگرفتن از سلوکش به جا آوریم، نه صرفاً با دمی آسودن در کنار مزارش و گرفتن عکسی به یادگار.

یکی در بیابان سگی تشنه یافت    ؛     برون از رمق، در حیاتش نیافت
        کُله دَلو کرد آن پسندیده کیش        ؛     چو حبل اندر آن بست دستار خویش
   به خدمت میان بست و بازو گشاد   ؛             سگ ناتوان را دمی آب داد

 خبر داد پیغمبر از حال مرد       ؛     که داور گناهان او عفو کرد

    پیوست:

    - اطلاعات بیشتر را در تارنمای سپهر سلیمی عزیز بخوانید.

   - در ستایش بانویی که هنوز صدای گریه بچه گربه‌ها را می‌شنود …

                                                                    درج نظر