این تصاویر را که می‌بینید، دست کم صدها هزار نفر از سرنشینان خودروهای عبوری در یکی از پرازدحام‌ترین آزادراه‌های تهران - نیایش – در طول یک هفته‌ی گذشته دیده‌اند؛ امّا تقریباً هیچ کس از کارگران زحمتکشی که در این هنگامه‌ی سرما مشغول نصب این شبکه‌های سبزینه بر دیواره‌ی شمالی بزرگراه نیایش بودند، نپرسید که چگونه می‌شود به بقای این سبزینه‌ها، همزمان با آغاز زمستان امید بست؟ پرسشی که البته نگارنده در روز 15 دی ماه از یکی از آنها پرسید و یک لبخند بزرگ و معنی‌دار هم تحویل گرفت!

    به هر حال امیدوارم حقیقتاً طراحان این روش در کارشان موفق باشند و بتوان آن را به الگویی مناسب برای سبز کردن در و دیوار بی روح و سیمان‌زده‌ی شهر بدل ساخت.
    در آن صورت، مسلماً تیتر خواهم زد:

    آنها خاک حاصلخیزشان را آسفالت و سیمان‌اندود می‌کنند و ما دیوارهای 90 درجه‌ی سیمانی‌مان را هم سبز می‌کنیم! نمی‌کنیم؟


    مؤخره:
    چه خوب شد که این دیواره‌های سبزرنگ در نیایش وبلاگ ندارند و اصولاً مجال وبگردی هم برایشان مهیا نیست! وگرنه چه بسا سرنوشتی مشابه گرین‌بلاگ نصیبشان شده و به جرم سبزشدن، فیلتر می‌شدند! نمی‌شدند؟

   مؤخره ثانی!

   می گویم حالا که این عزم و توان مالی وجود دارد که حتا دیوارهای بتون آرمه را در آلوده ترین بخش شهر سبز کرد؛ چرا زمین ها و مراتع و دامنه های سرسبز خود را اینگونه سهل انگارانه تخریب کرده و سبززدایی می کنیم؟! حفظ آن سبزینه ها که به مراتب دردسر و پول کمتری نیاز دارد تا سبزکردن سیمان و آسفالت! ندارد؟

                                                              درج نظر