مهار بيابان‌زايي

    دیشب همه‌ی آنهایی که روزگاری با کوه اُلفت داشتند؛ همه‌ی آنهایی که بخشی از خیس‌ترین خاطرات‌شان در کوهستان‌های وطن رقم خورده است و همه‌ی آنهایی که کوه‌ها را دوست دارند، همان طور که زندگی را دوست دارند؛ گرد هم جمع شده بودند تا برای پنجمین بار در زیر سقف بنای قدیمی، امّا سخت اصیل و صمیمی باشگاه آرارات تهران واقع در کوچه‌ی نوبهار فریاد حمایت از کوهستان‌های وطن را سردهند. رسم خوشایندی که از سال 2003 میلادی و به ابتکار سازمان ملل متحد در تقویم جهانی ثبت شده است و ایرانیان نیز با یک سال تأخیر آن رسم خوشایند را در کشور جشن می‌گیرند.

    امسال امّا جای عباس جعفری که همیشه یکی از صحنه‌گردان‌های اصلی چنین مراسمی بود، اصلاً خالی نبود! چون عکس‌های عباث همه جا از در و دیوار باشگاه آرارات بالا می‌رفت و بیننده را از این همه هوشمندی و نازک‌اندیشی به حیرت و تحسین وامی‌داشت.
    نگارنده نیز در این آیین نکوداشت، سخنانی را با عنوان : «کشوری که کوهستان سبز دارد؛ زندگی دارد.» ارایه داد که ظاهراً بیشتر از آنچه انتظار می‌رفت، مورد توجه و عنایت حاضرین قرار گرفت.

    کوه‌ها، نه‌تنها ستون‌های استوار و نگهدارنده‌ی زمین هستند؛ نه‌تنها بزرگ‌ترین اندوخته‌گاه تولید آب شیرین جهان به شمار می‌روند؛ نه تنها امنیت غذایی بیش از نیمی از مردم جهان را برعهده دارند و نه‌تنها ضامن پاسداری از تنوع زیستی منحصر به فرد گیاهی و جانوری در بستر خویش هستند؛ بلکه یکی از مهم‌ترین مؤلفه‌هایی محسوب می‌شوند که حس غرور و آرامش و اعتماد به نفس را در آدم‌زمینی‌ها تحریک کرده و آنها را آماده‌ی رؤیارویی با شرایط دشوار آن پایین‌دست ها می‌سازند.   

     و ما در شمار مردمانی قرار داریم که بیشترین کوه ممکن را در کمترین فضا به خود اختصاص داده‌ایم؛ ویژگی ارزشمندی که سبب شده به رغم متأثر بودن از زیست‌اقلیمی خشک، همچنان 100 محصول کشاورزی را تولید کرده و در برخی از آنها در بین 10 تولیدکننده‌ی نخست جهان هم قرار داشته باشیم.

    باشد که قدر این موهبت را بیشتر بدانیم و کمتر بیالاییم و خراش دهیم جان شیرین و ذات سبز کوهستان‌های وطن را.

    در همین باره:

    باشگاه آرارات و مراسم روز جهانی کوهستان

درج نظر