اگر بيابانها نبودند؛ فيتوپلانگتونها هم نبودند و ما هم نبودیم!
امروز صبح داشتم با همكار دیرینه و عزيزم – دكتر حسن روحيپور – در بارهي ريزگردها و شيوههاي مقابله با آنها گفتگو ميكردم كه ايشان به نكته جالبي اشاره كردند؛ واقعيتي كه همواره كوشيدهام در جاي جاي اين تارنما به خوانندگان مخاطب خويش انتقال دهم. روحيپور - با اشاره به كتابي كه اخيراً يك دانشمند چيني تبار آلماني به نام پروفسور Yaping Shao توسط انتشارات Springer منتشر كرده است با عنوان: Physics and Modeling of Wind Erosion - متذكر شد كه اگر همين ذرات ريز گرد و غبار يا اصطلاحاً ريزگردها نبودند، فيتوپلانگتونها هرگز نميتوانستند آهن مورد نياز خود را بدست آورند و بدينترتيب مهمترين ركن زنجيرهي غذايي در محيطهاي آبي با تهديدي مرگبار روبرو ميگشت؛ تهديدي كه عقوبت آن تمامي حيات را در همهي جنبههاي آبي و خاكياش متأثر ميساخت!
پيشتر اشاره كرده بودم كه اگر بيابانها نبودند، باراني نميباريد و قبلتر از آن گفته بودم كه اگر بيابانها نبودند، جنگلهاي آمازون هرگز شكل نميگرفت و جهان امروز بدون ريه بود!
حالا امّا ميخواهم يك چيز ديگر بگويم: بيابانها را دوست بداريم، همان گونه كه عشق را كه مهر را كه دوست داشتن و دوستداشتهشدن را دوست ميداريم و يادمان باشد:
اگر براي حضور چيزي در بين خود، نميتوانيم منطقي بدست آوريم؛ آن را نگذاريم به حساب بيمصرف بودن آن چيز؛ بگذاريم به حساب ناتواني و ناداني خودمان!
مؤخره:
راستي گفتم چيز! یادم افتاد همچنان دوستش دارم بيشتر از ديروز ... سبز را می گویم!
اين دستنوشتهها را هم نگاه كنيد، اگر دوست داريد!
- برای آنها که از بیابان، فقط خار و خاشاک و گرد و غبارش را میبینند!
- تصاویری از پیشروی گام به گام خس و خاشاک در تهران – 14 تیر 88
- انسان زيانكار ؛ حيوان زيانكار ، شرقالاوسط و كريستفكلمب!
- پلنگها كه ميروند، تشيها ميآيند و گرگها جاليزها را مورد حمله قرار ميدهند!
- خبري كه «بيابانيان» را به وجد آورد!
- در ستایش دانشمندان دانشگاه ادینبورگ!
به «مهار بيابانزايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقهای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانهها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی ميكوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويتهاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيستبوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسههاي بادي و شورابهاي كويري و كلوتهاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصههاي بياباني، ميتواند پايدارترين و غنيترين صندوق ذخيرهي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابانزدايي»، از بيابانيشدن زيستبومهاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم.