بیابان‌زایی، مهیب‌ترین بلایای ناپیدای آباد‌بوم‌هایی است که حفظ محیط زیست هرگز در سبد اولویت‌های راهبردی مردمان‌شان از جایگاهی درخور برخوردار نبوده است. بیابان‌زایی یعنی: اُفت حاصلخیزی خاک، یعنی تشدید برهنگی زمین، یعنی شیب منفی سطح آب در سفره‌های زیرزمینی، یعنی شور شدن اراضی، یعنی سله‌بستن خاک، یعنی افزایش فرسایش بادی و آبی، یعنی فقر، یعنی مهاجرت ناخواسته، یعنی تنش اجتماعی، یعنی ناامیدی، یعنی ...

 شتاب بیابان زایی در چین به مرزی کم سابقه رسیده است.

    نه! هیچکدام از این تعاریف لازم نیست. فقط کافی است سری به درگاه مجازی کنفرانس کپنهاگ بزنید که از هفتم دسامبر پذیرای عالی‌ترین نمایندگان اغلب کشورهای جهان است و در آنجا به این تصویر خوب دقت کنید:     آنگاه خواهید دید که:
     بر این تپه‌ی کوچک
     از صدای هیچ پرنده‌ای
     خبری نیست!
                       هست؟

درج نظر