سبزترین سرودهی بشر در ستایش طبیعت!
در آستانه چهل و یکمین سال تولد مؤسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور، چندین تصویر از این مجموعهی سبز و کمنظیر را نمایش دادم؛ پردیس پهناوری که چه در سطح ملّی و چه در سطح منطقه هماوردی را در برابر خویش نمیبیند.
اینک اما میخواهم شما را به دیدن زیباترین باغ جهان موسوم به butchart دعوت کنم. باغی که در جزیره ونکور کانادا و در فاصلهی 21 کیلومتری از شهر ویکتوریا واقع شده و سال تأسیس آن به 1904 میلادی میرسد.
یک باغ کاملاً رؤیایی با حدود 20 هکتار وسعت که حقیقتاً شاهکار معماری سبز میتوان نامیدش.
این که اگر انسان بخواهد میتواند بزرگترین و زیباترین شعر را در ستایش طبیعت بیافریند و به باور من، باغ بوچارت – که به افتخار رابرت بوچارت و همسرش جین به این نام موسوم شده است – یکی از گوشنوازترین و سحرانگیزترین و پرجاذبهترین سازههای بشری در ستایش طبیعت است.
در حقیقت شاید بتوان این پردیس افسانهای را مؤثرترین و گویاترین سرودهی انسانساز در ستایش مادر طبیعت دانست.
جالب این که از این باغ پرشکوه و بیمانند سالانه بیش از یک میلیون نفر بازدید میکنند و دولت کانادا همزمان با یکصدمین سال تولد این باغ بهشتی، آن را به عنوان یک سند ملی، تاریخی به ثبت رساند.
دیدن این تصاویر شاید انگیزهای برای سرمایهگذاران وطنی به وجود آورد تا به جای ساختن سازههای آلودهکنندهای که آب و خاک این کشور را هدف قرار دادهاند، دست به برپایی قطعهای از بهشت در سرزمین مادریشان بزنند؛ کاری ماندگار که میتواند همچون باغ بوچارت آنها را ثروتمند هم بسازد.
دلم از عشق جدا شد ، بجایش غنچه های یاد بنشاندم
یکایک را به آب دیده پروردم ، کنون زیباترین باغ جهان را باغبانم
به «مهار بيابانزايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقهای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانهها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی ميكوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويتهاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيستبوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسههاي بادي و شورابهاي كويري و كلوتهاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصههاي بياباني، ميتواند پايدارترين و غنيترين صندوق ذخيرهي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابانزدايي»، از بيابانيشدن زيستبومهاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم.