رابطه دلفین ، ترور جان اف کندی ، علف‌کش و سام خسروی‌فرد!
سام را همه‌ی اهل محیط زیست ایران خوب می‌شناسند؛ آدمی دقیق، متخصص در جزییات امور و فوق‌العاده مسئولیت‌پذیر نسبت به آنچه منتشر می‌کند.
بنابراین وقتی در آتش نوشتش به بررسی ماجرای مرموز مرگ فله‌ای دلفین‌ها در خلیج فارس می‌پردازد و آن را با تروری مرموز‌تر در ینگه دنیا مقایسه می‌کند، باید حرفی داشته باشد، حرف‌ستان!
من که به وجود او در وبلاگستان سبز افتخار می‌کنم؛ او کم می‌نویسد؛ امّا همیشه هست و می‌نویسد و مثل بعضی‌ها پیوسته و پرتکرار دچار سردی و گرمی نمی‌شود! می‌شود؟
اینک امّا دانشمندان استرالیایی دریافته‌اند که ممکن است بین مرگ دلفین‌ها در سواحل جنوب غربی این کشور با مصرف بی‌رویه‌ی علف‌کش‌ها رابطه‌ای وجود داشته باشد؛ رخدادی که بلافاصله ما را به یاد مصرف بی رویه «د د ت» در اوایل دهه‌ی 1970 میلادی می‌اندازد. عمل آزمندانه و نابخردانه‌ای که آثارش در هزاران کیلومتر آن سوتر و چندین سال سال بعد‌تر ظاهر شد و سبب گردید پوست تخم پنگوئن‌ها به شدت آسیب‌پذیر شده و درنتیجه ماندگاری این گونه‌ی زیبا و باهوش طبیعت به مخاطره‌ای جدی بیافتد.
رخداد استرالیا، بار دیگر نشان داد که عدم توجه به ملاحظات محیط زیستی در برنامه‌های تولید غذا، می‌تواند بازی با آتش باشد؛ آتشی که حتا آتش نوشت هم دیگر نمی‌تواند از پس گرمایش برآید! می‌تواند؟
به «مهار بيابان‌زايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقه‌ای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانه‌ها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی مي‌كوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويت‌هاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيست‌بوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسه‌هاي بادي و شوراب‌هاي كويري و كلوت‌هاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصه‌هاي بياباني، مي‌تواند پايدارترين و غني‌ترين صندوق ذخيره‌ي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابان‌زدايي»، از بياباني‌شدن زيست‌بوم‌هاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم.