آنفولانزای نوع جاده‌ای در ایران!
روز گذشته، سازمان بهداشت جهانی در آخرین گزارش خود اعلام کرد که متأسفانه تعداد تلفات ناشی از آنفولانزای نوع A از مرز 6770 کشته در 206 کشور جهان گذشته است.
این گزارش که نگرانی شدید بسیاری از محافل بهداشتی را در سرتاسر جهان برانگیخته است؛ می‌افزاید که اینک در هر هفته بیش از 500 نفر در کره‌ی خاک جانشان را به سبب ابتلا به این بیماری ناشناخته از دست می‌دهند.
در حقیقت موجی که آنفولانزای خوکی در جهان به راه انداخته، چه در حوزه‌ی اجتماعی، چه سیاسی و چه رسانه‌ای، کم‌نظیر است؛ به نحوی که کمتر آدمی را امروز می‌توان یافت که نداند آنفولانزای خوکی چیست و از کابوسش نهراسد!
در ایران هم بحث بسیار داغ شده و حتا به جلسات غیرعلنی در صحن بهارستان هم کشیده شده است. با این وجود، نگارنده همچنان در حیرت است که چرا خطر ناشی از رانندگی در جاده‌های ایران را که تلفات هفتگی آن در کشور به مراتب بیشتر از تلفات جهانی نظیر آن برای بیماری آنفولانزای خوکی است، کسی جدی نمی‌گیرد؟
اگر یکصد نفر در طول سال جاری از آنفولانزای خوکی در کشور مرده‌اند، در همین مدت، بیش از 10 هزار نفر در جاده‌های کشور کشته شده‌اند!
راستی چرا آنفولانزای جاده‌ای را – دست‌کم – به اندازه‌ی آنفولانزای خوکی جدی نمی‌گیریم؟!
به خدا این ننگ بزرگی است که هیچ کشوری را در جهان نتوان یافت که حتا – با توجه به جمعیتش – به اندازه‌ی ایران در جاده‌هایش خون شهروندانش ریخته شود.
به «مهار بيابان‌زايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقه‌ای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانه‌ها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی مي‌كوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويت‌هاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيست‌بوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسه‌هاي بادي و شوراب‌هاي كويري و كلوت‌هاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصه‌هاي بياباني، مي‌تواند پايدارترين و غني‌ترين صندوق ذخيره‌ي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابان‌زدايي»، از بياباني‌شدن زيست‌بوم‌هاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم.