دست اندازی به پارک ملی، نه!
پارک‌های ملّی در شمار ارزشمند‌ترین پاره‌های وطن هستند. پاره‌هایی که این روزها اغلب آنها به دلیل قهر طبیعت از یک سو و آزمندی بشر از سوی دیگر با تهدید و تحدید‌هایی روزافزون مواجه شده‌اند. این که چرا به پارک ملّی نیاز داریم؟ این که هم‌اکنون چه وضعیتی بر پارک‌های ملّی ما حکم‌فرماست و این که چه باید کرد تا توان زیست‌پالایی این زیستگاه‌های ارزشمند دوباره به شرایط مطلوب بازگردد؛ موضوع گفتگوی نگارنده و همکار عزیزم دکتر فرهنگ قصریانی است در میزگرد روزنامه‌ی اطلاعات که در دو شماره اخیر آن روزنامه - صفحه 5 روزهای سه‌شنبه و چهار‌شنبه‌ی گذشته (پنجم و ششم خرداد 1388) - منتشر شده است.
این گفتگو را بخوانید تادریابید که چرا ساخت 4 هزار کیلومتر راه می‌تواند افتخار نباشد!
+ نوشته شده در پنجشنبه ۷ خرداد ۱۳۸۸ ساعت 21:6 توسط محمد درویش
|
به «مهار بيابان‌زايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقه‌ای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانه‌ها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی مي‌كوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويت‌هاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيست‌بوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسه‌هاي بادي و شوراب‌هاي كويري و كلوت‌هاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصه‌هاي بياباني، مي‌تواند پايدارترين و غني‌ترين صندوق ذخيره‌ي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابان‌زدايي»، از بياباني‌شدن زيست‌بوم‌هاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم.