«يك بادبادك، پرواز كردن و اوج گرفتن خويش را مديون باد مخالف است. از مورد انتقاد قرار گرفتن نهراسيد.»
وینستون چرچیل

       سیامک معطری را همه‌ی طرفداران محیط زیست و فعالان حوزه‌ی طبیعت ایران‌زمین می‌شناسند. شاید کمتر کسی را بتوان سراغ گرفت که به اندازه‌ی او کار تشکیلاتی برای نهادینه کردن فعالیت‌های محیط زیستی در ایران انجام داده باشد. آن هم فردی که به دلیل ماهیت نگاه ناراضی‌اش به محیط، هرگز نتوانسته درچارچوب یک تخصص خاص خود را محدود کند. حتا نگاهی به ویترین مدارک دانشگاهی‌اش و تنوع موجود در آن نشان می‌دهد که او تا چه اندازه فرا رشته‌ای می‌اندیشد. از همین روست که شاید هنوز هم خود را ترجیح می‌دهد دانشجو بداند و بنامد.
     برخی از یادداشت‌هایش را بسیار دوست دارم؛ برخی دیگر دلم را لرزانده است و برخی نیز سرشار از نکته‌هایی آموختنی است؛ امّا شاید بیشتر از همه درگیر شاخص زمین شادش باشم ... ایمان دارم که با وجود معطری‌ها، روزی ایران من هم سراسر عطرآگین خواهد شد و تنها و تنها یک صدا از آن به سراسر گیتی منتشر می‌شود: صدای نشاط و پایکوبی و ترانه و صدای جاودان و خوش عشق ...
     شما خواننده‌ی عزیز مهار بیابان‌زایی را دعوت می‌کنم تا نامه‌ی پرمهر او را که به بهانه‌ی آغاز پنجمین سال فعالیت وبلاگ مهار بیابان‌زایی به رشته‌ی تحریر درآمده است، بخوانید ... مردی که با سلوک کم‌نظیرش به من و تو نشان داده و می‌دهد که چرچیل تا چه اندازه راست گفته است. امید که بادبادک روح بلندش همچنان در اوج باشد و بماند.

    امّا بعد ...
   این نامه‌ها و یادبرگ‌ها را که می‌خوانم ... روشنم می‌دارند ... امیدم می‌بخشند ... و مرهمی می‌شوند بر اشک‌هایی که فراوان در طول این 4 سال بر کیبوردم ریخته‌اند ... اشک‌هایی که فقط دکمه‌های همان کیبورد می‌دانند که چرا ریخته‌اند ... دوستتان دارم ... هم تو که این سطور را می‌خوانی و هم تو که سبب آفرینش آن شده‌ای ...

دکتر سیامک معطری

 

     درویش جان   

    نوشتن کار دشواری است، از دل نوشتن سخت‌تر است، خوب نوشتن هنر است و مداوم نوشتن خردورزی پیگیرانه است. مهار بیابان‌زایی کاری کارستان است. هم آگاهی می‌دهد، هم چشمانت را نمناک می‌کند، بعضی وقت‌ها هم نهیب می‌زند. از آن کارهایی است که می‌ماند. کف روی آب نیست، در سطح نیست، فقط احساس نیست، اندیشمند است، مؤدب است. حرفش را می‌زند، ولی پرخاش نمی‌کند؛ خیلی خیلی که ناراحت شود، روزه‌ی سکوت می‌گیرد. خجالتی نیست. مصلحت‌اندیش نان به نرخ روز خور نیست. کلمه را نمی‌پیچاند که از معنا بیافتد. کلمه را گرامی می‌دارد. کلمه را پاس می‌دارد. جامعه اطلاعاتی و عصر اطلاعات را فهمیده است. بعضی وقت‌ها لباسی نو می‌پوشد، ولی دومینش را شوهر نمی‌دهد. تودرتو کار می‌کند. هوشمند است. همین است که دوستش داریم.
     باید کم کم در فکر انتشار مطالب در فرم‌های دیگری هم باشد. سی دی درآورد. کتاب چاپ کند. روی نوار صوتی حرف بزند. حرفش را پخش کند. روی نوار ویدیو حرف بزند. از این کارهایی که جوان‌ها ی 17-18 ساله بلدند. بلوتوس کند. محتوا همان است که روی صفحه‌ی مهار بیابان‌زایی می‌آید، ولی شکل تغییر می‌کند. یعنی یک حرف به اشکال گوناگون پخش می‌شود. درآن صورت به احتمال زیاد آدم‌های بیشتری با حرف مهار بیابان‌زایی آشنا خواهند شد و شاید آدم‌های بیشتری تلاش کنند تا زیست بوم یگانه سرزمین ایران حفظ شود. امیدوارم همیشه سبز و برقرارباشید.

سیامک معطری
دانشگاه بستون 

   در همین باره:

  - دعوتی عام به بهانه‌ی چهارسالگی تارنمای مهار بیابان‌زایی!

  - فرازها و فرودهای مهار بیابان‌زایی از دید خوانندگانش

  - درویشی که من می شناسم، کشکولش خالی نیست!

  - چه خوب که اروند شما نمی‌داند غم را با چه می‌نویسند!

درج نظر