درس نابي كه اين عكس به من و تو ميدهد!
تقديم به تو كه امروز دوست داشتي دنيا را در آغوش بگيري ...
اين تصوير امروز بر روي درگاه تارنماي معتبر نشنال جيوگرافيك قرار گرفته و در شمار 5 تصوير برتر هفته جاي دارد. تصويري كه روزگار 17 ارديبهشت (7 مي) 1388 سرزمين سوختهاي را در استراليا نشان ميدهد كه كمتر از سه ماه پيش (9 فوريه 2009) اينچنين در آتش سوخت و با خود جان 173 انسان را هم گرفت و بيش از دو هزار خانه را سوزاند ... اما امروز دوباره دارد ميرويد و تو ميتواني شوق رويش دوباره و برق آن رنگ سبز دوستداشتني را باز هم بر خاكستر آن زمين نفرين شده ببيني و اوج بكشي ... اگر كه يادت باشد، زندگي همواره و در سختترين شرايط كورهراههايي از اميد دارد تا به آدمهاي مثبتانديشش ارايه دهد ...
و البته اين تصوير ميتواند همچنان حامل پيامهاي بيشتري هم باشد:
اين كه هرگز گمان مبريد كه به انتها رسيدهايد؛ حتا اگر در تيرهترين يا كسلكنندهترين دوران زندگيتان قرار گرفتهايد ...
اين كه زندگي بسيار مهربانتر از آن چيزي است كه گمان ميكنيد؛ به شرط آن كه آن مهرباني را باور كنيد ...
اين كه هميشه ميتوان از دل سياهترين و سوزانترين رخدادها، ترترين احساسات انساني را درك كرد و آفريد ...
اين كه مزهي گس و استثنايي حيات را نميتوان و نبايد با هيچ مزهي ديگري برابر دانست ...
اين كه رويش دوبارهي عشق ميتواند در هر سرزمين خاكستري و در پس هر آتش سوزاندني شكل بگيرد ...
فقط كافي است نگاهمان را عادت ندهيم به بد ديدن!
و يادمان بماند كه:
مردي كه كوه را از ميان برداشت، همان مردي بود كه شروع به برداشتن سنگريزهها كرده بود!
همين.
به «مهار بيابانزايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقهای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانهها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی ميكوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويتهاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيستبوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسههاي بادي و شورابهاي كويري و كلوتهاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصههاي بياباني، ميتواند پايدارترين و غنيترين صندوق ذخيرهي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابانزدايي»، از بيابانيشدن زيستبومهاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم.