مهار بيابان‌زايي

     امروز وقتي اين نامه‌ي دردمندانه را كه از سر شور و شعور به رشته‌ي تحرير درآمده بود، خواندم؛ دلم لرزيد و احساسي دوگانه را تجربه كردم ...
    خواهش مي‌كنم شما هم اين يادبرگ شورآفرين را كه به بهانه‌ي پريشان‌حالي پريشان از پريشاني محيط زيست وطن ياد كرده و خواستار اقدامي سزاوارانه شده است، بخوانيد و برايم بنويسيد كه براي مهار اين پريشان‌حالي چه بايد كرد و چه مي‌توان كرد؟
   اين را هم خالصانه و با تمام وجودم بگويم كه درويش حاضر است در هر جا و به هر مدت كه لازم بود بيايد و همراه با شما از پريشان عزيز وطن دفاع كند.

    اينك شما خواننده‌ي عزيز مهار بيابان‌زايي را دعوت مي‌كنم تا نامه‌ي اين هموطن دردمند را از ديار حكيم جاودانه‌ي توس بخوانيد و بگوييد كه شما چه فكر مي‌كنيد؟

     سلام آقای درویش
     حدود سال‌های 71 دکتر دره شوری به خبرنگار روزنامه همشهری گفت: «ما آخرین نسلی هستیم که می‌توانیم بخشی از طبیعت کشورمان را نجات دهیم.» این جمله گاهی خیلی ناامیدم می‌کند، ولی همیشه فکر می‌کنم و امیدوارم حیات وحش این سرزمین یک گوشه  کنارهايی برای زیست خودش پیدا کند و زنده بماند. همیشه فکر می‌کنم – و دل خوش مي‌دارم كه -  محیط زیست و حیات وحش ایران هنوز نفس می‌کشد و هنوز باقی است؛ هر چند خیلی ناجوان مردانه زیر لگدهای توسعه ناپایدار دارد خرد و نابود و کوچک می‌شود.

    آقای درویش:
   مطمئنم شما هم به این اعتقاد دارید که سکوت ما و همه کسانی که خودشان را دوست‌دار محیط زیست و طبیعت این سرزمین می‌دانند، در مقابل این  تخریب‌ها و دست‌اندازی‌ها و بی‌عدالتی‌ها کم از خیانت دولت‌مردان و دولت‌زنانی نیست که راحت تصمیم می‌گیرند برای نابود ساختن طبیعت‌مان. بدون این که به آینده مردم این کشور و نسل‌های بعد فکر کنند. بدون این که حس کنند بوئیدن درمنه‌ها و بابونه‌ها و کاکوتی‌ها و بوسیدن لاله‌های سرخ چه حسی داره. پشت میز می شینن و سند نابودی دریاچه‌های سرزمین من، سند مرگ آهوها و جبیرها و به منجلاب کشیدن تالاب‌های کشورم را امضاء می‌کنند ... خب اون‌ها هیچی از از این همه زیبایی حس نکرده‌اند، ولی من و شما و تمام دوستداران محیط زیست می‌دونیم تولد یک بره میش لای سبزی تپه ماهورهای امن یعنی چی؟ می‌دونیم مرگ پریشان و انزلی و گمیشان و بختگان یعنی چی و اگر سکوت کنیم شاید جرم‌مان بیشتر از اوناست...

     عادت کرده‌ایم با شنیدن هر خبر تلخ از تخریب محیط زیست آه بکشیم و غر بزنیم و مسئولان رو زیر سؤال ببریم ... ولی هر چقدر هم دلسوزی و انتقاد کنیم، فایده‌ای ندارده ... چرا به جای آه کشیدن و افسوس خوردن فریاد نزنیم؟ چرا همه فریادهامونو یکی نکنیم؟ تا کی گزارش‌های تک و توک توی چند تا روزنامه؟ تا کی انتقادهای بی پاسخ؟ تا کی صدور بیانیه و اعتراض و نامه به سکانداران محیط زیست ایران؟ آیا تا حالا یکیش هم جواب داده؟ آیا تونسته گلستان – اين عزیردردانه طبیعت ایران - رو از جاده و مجتمع پتروشیمی و تفرجگاه و شکارهای غیرمجاز و چرای بی رویه نجات بده؟

    به قول خود شما اوضاع محیط زیست ایران مثل درختیه که شاخه‌هاش آتش گرفته و ما داریم پای درخت را آبیاری می کنیم.

     آقای درویش
    پریشان سوخت ... شاید سوختنش جرقه‌ای بشه برای همه ما محیط زیستی‌ها تا کاری برای حفاظتش بکنیم ... من از اینجا – مشهد - شما از تهران، آقای تاجران توی اصفهان و تمام مردم شیراز - اصلاً همه ایرانی‌ها - چرا باید پریشان به این وضعیت بیافتد؟ در حالی که تعداد زیادی آدم عاشق مخالف این کارند و فقط وزير راه نابوی دریاچه رو می‌خواد. آیا عشق همه‌ي ما قادرنیست قدرت یک نفر آدم مسئول - نه صد نفر آدم مسئول - رو زیر سؤال ببره و مانع یک کار نابخردانه غیراصولی بشه؟ به خدا که اگر همه‌ي ما فریادمونو یکی کنیم و  با تمام وجودمون بخوایم، می‌تونیم پریشان رو نجات بدیم. آیا ما کم آدم دوست‌دار محیط زیست داریم که حاضرند برای حفظ طبيعت وطن هر کاری بکنن؟ آیا وقتش نیست به جای انتقاد یه کار عملی انجام بدیم؟ یه اعتراض بزرگ، یه تجمع پرشور توی شهرهای مهمی مثل مشهد، تهران، اصفهان و شیراز آیا قادر نیست در اولین قدم پریشان رو نجات بده؟ بیاین نذاریم اونجا جاده بزنن و قشگ‌ترین دریاچه آب شیرین جهان را نابود کنن. صرفاً به این دلیل که یه مسئول می تونه تصمیم بگیره و ما بنشینیم و نگاه کنیم به این دلیل که اسممون "آقای مسئول" نیست ...

     آقای درویش
    به پیشنهاد من فکر کنین ... آیا امکان این نیست که دوستداران محیط زیست مشهد، تهران، اصفهان و شیراز توی یک زمان یکسان نسبت به وضعیت پریشان محیط زیست ایران اعتراض کنن و تو یه تجمع بزرگ بخوان که جاده از پریشان عبور نکند و تا جواب نگیرن کوتاه نیان و روزنامه و خبرگزاری‌ها هم این کارو پوشش بدن؟ به نظر شما این اتحاد و هم‌صدایی تأثیری داره؟ و آیا کار دیگه‌ای می‌شه کرد؟

    فکر می‌کنین همه کسانی که تا حالا دم از بی کفایتی مسولین می‌زدن و برای طبیعت دل می‌سوزاندن، حاضرند حالا به خاطرش دست به یه اعتراض بزرگ ملی بزنن؟

    ممنونم به خاطر تلاش‌های پاکی که برای حفظ محیط زیست می کنین ... سبز و موفق باشین

مرضیه ناظری

خبرنگار محیط زیست ایسنا_ مشهد