مهار بيابان‌زايي

    فکر کنم همه‌ی پدر و مادرهایی که فرزند دوّم دبستان دارند، با نگارنده هم نظر باشند که فارسی دوّم دبستان را می‌شود یک کتاب سبز نام نهاد و به پدیدآورندگانش تبریک گفت.
    یکی از روزهای آخرین ماه سال که داشتم به اروند دیکته می‌گفتم، رسیدم به این جمله: «پدرم گفت: بچه‌های عزیز، خدا کسی را که به حیوانات مهربانی و محبت کند، دوست دارد.»

    به اینجا که رسیدم، متوقف شدم ... و با خود گفتم: یعنی درست خواندم؟! 
   کتاب فارسی سال دوّم دبستان دارای فصلی است به نام «طبیعت» (فصل هفتم) و در این فصل، نویسندگان کتاب کوشیده‌اند تا به زبانی ساده حرمت طبیعت و متعلقات آن را برای کودکان پاک‌نهاد امروز وطن – همان‌ها که فردا بر صندلی احمدی‌نژادها و قالیباف‌ها و فاطمه جوادی‌ها و محمد‌رضا اسکندری‌ها و فرود شریفی‌ها و ... خواهند نشست – توصیف کنند. همواره براین باور بوده و بارها در همین سطور مجازی تأکید کرده‌ام که اگر قرار است اتفاقی مهم و اثربخش در محیط زیست وطن بیافتد؛ اگر قرار است وزن ملاحظات محیط زیستی در سبد اولویت‌های راهبردی کشور به جایگاه واقعی‌اش بازگردد و اگر قرار است دیگر کسی رویشگاه یک درخت را، اتاق انتظار توسعه ننامد؛ باید از کودکستان‌ها و دبستان‌ها شروع کرد و باید به فرزندان خویش بیاموزیم و عملاً نشان دهیم که درخت، سبزینه، آب، جنگل، بیابان، تالاب، پرنده، چرنده و خاک همان قدر ارزشمند و مفید هستند که عشق، دوستی، محبت، دانش، صداقت، درستکاری و امانت‌داری دارای ارزش هستند.

    از همین روست که درود خود را نثار پدیدآورندگان این کتاب کرده و امیدوارم این رویه در تمامی سال‌های مقاطع کودکستان، دبستان، راهنمایی و دبیرستان امتداد و تکامل یابد.
    پس در این نخستین روزهای فرودین 1388 بیاییم با هم یک دست مریزاد صمیمانه به نویسندگان فرزانه‌ی این کتاب بگوییم و بهترین درودهای خویش را بدرقه‌ی راه سبزشان کنیم؛ نویسندگان اغلب مهجور و بی‌ادعا امّا توانمندی چون: زهرا ارجمند رشید‌آباد، پریچهر جبلّی، دکتر حسن ذوالفقاری، دکتر محمّدرضا سنگری، فاطمه صغری علیزاده، غلامرضا عمرانی، گلزار فرهادی، دکتر حسین قاسم‌پور مقدّم و دیگر هموطنان فرزانه‌ای که سبب‌ساز آفرینش این کتاب ارزشمند شده‌اند.

درج نظر