مهار بيابان‌زايي

برای ارزشیابی سالانه­ی طرح­های تحقیقاتی اجرا شده در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع­طبیعی استان مرکزی، به همراه جمعی از همکاران مؤسسه (آقایان دکتر عسکری، دکتر طبایی، دکتر رحمانی و مهندس انصاری) چند روزی را در هفته­ای که به پایان رسید، مهمان اهالی صمیمی حوضه­ی آبخیز کویر میقان بودم.

 و خبری را که از قول همکاران آن مرکز شنیدم، آنقدر برایم دردناک و باورنکردنی آمد، که گفتم: با شما خوبان در میان نهم؛ شاید هم با شراکت و همدلی شما از سنگینی جانکاهش بکاهم و هم از مرگ دیگر تک درخت­های محدود به جا مانده ممانعت شود!

 همانطور که در دو عکس زیر مشاهده می­کنید، هنوز در استان مرکزی، تک درخت­هایی به قدمت بیش از 400 سال از گونه­ی بنه (پسته­ی وحشی) یافت می­شود که متأسفانه چندی پیش و به بهانه­ی احداث جاده­ی تفرش به اراک، دو اصله از این درختان منحصر به فرد که قطر تنه­ی آنها به بیش از یک و نیم متر می­رسیده، قطع شده و از میان رفته است و شوربختانه آنکه هیچ صدای جدی­ای نیز از کسی برنخواسته است! چرا؟!

درختی که تنها ارزش خدمات غیرقابل تبادل آن بالغ بر ۶/۱ میلیون دلار برآورد می شد

                                و حالا دیگر در میان ما نیست!!

پیوست:

۱- سالها پیش سهراب عزیز در پاسخ به شاملو گفته بود: مردمی که دلشان برای آب خوردن یک کبوتر یا خشکیدگی یک درخت بسوزد، آن مردم هیچگاه حاضر نخواهند شد که خون از دماغ کسی سرازیر شود، چه رسد به مرگ!

امروز امّا همه در سوگ اصحاب رسانه بر سر و سینه می­زنند و یادشان رفته که این نخستین حادثه از نوع خودش نبود ... و وقتی که ما تاریخ را فراموش می­کنیم، محکومیم که آن تلخیش را دوباره تجربه کنیم و باز ...

۲- دیروز اروند (فرزند ۵ ساله ام) رو به من کرد و با نگرانی پرسید: پدر! یعنی ممکنه هواپیما به خونه ی ما هم بخوره؟!

راستی! باید به فرزندانمان چگونه پاسخ دهیم؟!