ماجرای قطع درختان کهنسال ، به دادگاه ویژه روحانیت رسید!

یکشنبهی گذشته به همراه آقایان دکتر محمّد خسروشاهی، دکتر احمد رحمانی، دکتر محمد متینیزاده و مهندس مصطفی خوشنویس در دادگاه ویژه روحانیت تهران حاضر شدیم! باید اعتراف کنم که هیچ یک از ما شاید تا همین یک ماه پیش هم گمان نمیکرد که ممکن است روزی گذرش به دادگاه و محاکم قضایی، آن هم از نوع ویژهی روحانیتیاش بیاقتد که افتاد!! به هر حال، ما 5 نفر به نمایندگی از 12 نفری که بر علیه جرم آشکار اداره اوقاف گیلان، دادخواستی را خطاب به دادستان کل استان گیلان تنظیم و ارایه داده بودند، در شعبهی ششم دادگاه حاضر شدیم تا پارهای از توضیحات تکمیلی و مدارک مربوط به قطع درختان کهنسال گیلان را تسلیم حجتالاسلام والمسلمین کرمی، قاضی شعبهی ششم دادگاه ویژهی روحانیت ارایه دهیم.
به نوبهی خویش از پیگیری جدی موضوع توسط دادستان کل کشور (آیتالله دری نجفآبادی)، دادستان گیلان (آقای جاویدنیا) و مسئولین دادگاه ویژهی روحانیت استانهای تهران و گیلان قدردانی میکنم که به این پرونده با نگاهی خاص توجه کرده و مجدانه آن را پیگیری میکنند.

به گفته یک هموطن، شاید در روزگاری می شد با آویزان کردن یک پارچه سبز به درختی، ماندگاری او را تضمین کرد! اما امروز ظاهراً همه چیز برعکس شده است!!

به گفته یک هموطن، شاید در روزگاری می شد با آویزان کردن یک پارچه سبز به درختی، ماندگاری او را تضمین کرد! اما امروز ظاهراً همه چیز برعکس شده است!!
امید که سرانجام همهی ما دریابیم که برای مبارزه با خرافهپرستی، راههای خردمندانهتر و پایدارتر دیگری وجود دارد که انجام آنها هیچ گزندی به آیههای وقار ایرانزمین – درختان کهنسال وطن – نمیرساند.
+ نوشته شده در چهارشنبه ۲۵ دی ۱۳۸۷ ساعت 0:20 توسط محمد درویش
به «مهار بيابانزايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقهای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانهها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی ميكوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويتهاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيستبوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسههاي بادي و شورابهاي كويري و كلوتهاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصههاي بياباني، ميتواند پايدارترين و غنيترين صندوق ذخيرهي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابانزدايي»، از بيابانيشدن زيستبومهاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم.